یک روحانی، یک اسوه /مصطفی ایزدی

1392/10/5 ۱۱:۱۹

در میان اقشار گوناگون اجتماعی، افرادی ممتاز یافت می‌شوند که نسبت به بسیاری از همنوعان خود سرآمدند. یکی از اقشار موثر اجتماعی در نقاط مختلف ایران، عالمان دین، روحانیون و وعاظ هستند که رفتار و گفتارشان در چشم و گوش آحاد جامعه می‌نشیند و تاثیر می‌گذارد.

در میان اقشار گوناگون اجتماعی، افرادی ممتاز یافت می‌شوند که نسبت به بسیاری از همنوعان خود سرآمدند. یکی از اقشار موثر اجتماعی در نقاط مختلف ایران، عالمان دین، روحانیون و وعاظ هستند که رفتار و گفتارشان در چشم و گوش آحاد جامعه می‌نشیند و تاثیر می‌گذارد. اگر حرکات و سکنات آنها، عالمانه، معقول و مردمی باشد، همیشه و همه‌جا به عنوان بخشی از پیشتازان محلی و ملی شناخته می‌شوند. در شهر ما، نجف‌آباد، روحانی ممتازی بود که چند روز قبل در سن 83سالگی با دنیای خاکی وداع کرد و از جهان پر از ابتلا نجات یافت. حاج شیخ مصطفی قاهری، روحانی پرتلاش و کوشنده‌ای بود که در تمامی عمر نسبتا طولانی‌اش پای به پای مردم و دردها و رنج‌های آنان حرکت می‌کرد و تا اواخر عمر خویش، هر جا احساس می‌کرد باید برای خدمت به محرومان و رنجدیدگان گامی بردارد، از آن دریغ نمی‌کرد. در نجف‌آباد به دلایلی چند روحانیون بسیاری زندگی می‌کنند که از خانواده روحانی نبوده و عموما در خانواده‌ای کشاورز یا پیشه‌ور رشد کرده‌اند، اما مرحوم قاهری در خانواده‌ای که پیوسته از عالمان دین بوده‌اند، بالیده است. وی به رسم پدر بزرگوارش مرحوم حاج شیخ محمدباقر قاهری که از علمای فعال اجتماعی و سیاسی منطقه به شمار می‌رفت، از کودکی به دنبال تحصیل علوم دینی رفت و در حوزه‌های علمیه‌ نجف‌آباد، اصفهان و قم نزد استادان بنام این مراکز علمی درس خواند. پس از آن که به زادگاه خویش بازگشت، به جمع فرهنگیان نجف‌آباد پیوست و به‌عنوان آموزگار دانش‌آموزان، کار تدریس در مدارس دولتی را آغاز کرد و تا هنگام بازنشستگی، علاوه بر تدریس، به اموری که در حوزه فعالیت روحانیون است نیز می‌پرداخت. اما وجه ممتاز این روحانی وارسته، تلاش و کوشش دایمی و پیوسته او در امور خیر و عام‌المنفعه بوده و از این نظر در طول دهه‌های گذشته، شاخص روحانیون محلی آن دیار بود. شیخ‌مصطفی قاهری، از سال‌های جوانی و میانسالی، در هر زمینه‌ای که پیش می‌آمد تا اقدامی به نفع مردم، به ویژه برای محرومان انجام دهد، هرگز شانه از زیربار آن خالی نمی‌کرد. در موسسات خیریه‌ای که شکل می‌گرفت، در ساختن مسجد و حسینیه، در امور اجتماعی شهر، در راه‌اندازی حسینیه‌ نجف‌آبادی‌های مشهد که یک هتل آبرومند و سودمند برای زوار امام هشتم شیعیان است پیشگام و از افراد موثر بودند و در راه خدمت به مردم، هرگز ریا و خودنمایی نداشت و از آن بهره‌ای برای فعالیت‌های دیگر نمی‌برد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، باوجود اینکه در مسیر مبارزات مردم بود و همچون روحانیون انقلابی به فعالیت می‌پرداخت اما هرگز انتظار بهره‌برداری از نتایج آن نداشت و هیچ‌گاه قصد رسیدن به مقامی نداشت و با وجودی که شایستگی پذیرش مسوولیت را داشت، در زادگاه خود ماند و با ساده‌زیستی مثال‌زدنی و قناعت ستودنی، به فعالیت‌های خیرخواهانه‌اش ادامه داد.
خداوند او را با اولیاءالله محشور نماید.