به‌بهانه مرگ دکتر «جزنی»/ آبتین گلکار

1392/9/7 ۱۲:۱۷

به‌بهانه مرگ دکتر «جزنی»/ آبتین گلکار

دیروز مراسم تشییع یکی از آن استادان راستین دانشگاه بود که نسلشان این‌روزها تقریبا رو به انقراض گذاشته است. خانم دکتر منور جزنی (باگدالوا)، استاد بازنشسته گروه زبان روسی دانشگاه تهران، که چندین‌وچند نسل از روسی‌دانان ایران شاگرد ایشان بودند، در 91سالگی از دنیا رفت.

دیروز مراسم تشییع یکی از آن استادان راستین دانشگاه بود که نسلشان این‌روزها تقریبا رو به انقراض گذاشته است. خانم دکتر منور جزنی (باگدالوا)، استاد بازنشسته گروه زبان روسی دانشگاه تهران، که چندین‌وچند نسل از روسی‌دانان ایران شاگرد ایشان بودند، در 91سالگی از دنیا رفت. با دوره‌کردن خاطراتمان از این استادان است که با حسرت و تاسف درمی‌یابیم معنی «استاد دانشگاه» در طول یکی، دو دهه چقدر دگرگون شده است. «استاد دانشگاه» امروز کسی است که در وهله نخست به آمار «تولید علم» کشور کمک کند، یعنی پشت‌سرهم کتاب و مقاله (مقاله حتی از کتاب هم مهم‌تر است!) بنویسد و چاپ کند تا آمار مقالات دانشگاه و کشور را بالا ببرد. هرچه هم بیشتر، بهتر. سرعت و کمیت مهم است، نه کیفیت. استاد «نمونه» کسی است که تعداد مقالاتش بیش از همه باشد. پس چرا خانم دکتر جزنی که بعید می‌دانم کسی حتی یک مقاله علمی از ایشان خوانده باشد و اگر در حال حاضر به تدریس مشغول بود، قطعا به‌علت «رکود علمی» از کار بیکارش می‌کردند، از دید همه شاگردان و همکارانش «استاد نمونه» بود؟ به‌علت آنکه «تولید علم» ایشان واقعی بود و نه آماری. خانم دکتر جزنی دانه علم را در وجود تک‌تک دانشجویانش می‌کاشت. فضل و دانشش، برخلاف سواد صرفا اکتسابی بسیاری از استادان امروزی، ریشه‌ای فطری داشت و به‌خودی‌خود به مخاطب منتقل می‌شد. صرفا با دیدنش احساس می‌کردید نیرو گرفته‌اید، دلگرمی پیدا کرده‌اید، چیزی آموخته‌اید و انسان بهتری شده‌اید، تا چه رسد به آنکه سرکلاسش هم حضور پیدا می‌کردید و از علمش بهره‌مند می‌شدید. با نظم و انضباط مثال‌زدنی، با وظیفه‌شناسی ستودنی، با انتقال بی‌چشمداشت تجربه و دانسته‌ها، با وقت‌گذاشتن برای دانشجویان در خارج از ساعات کاری، با خوشرویی و دلسوزی مادرانه و با کار و مطالعه پیگیرانه و خستگی‌ناپذیر بود که برای شاگردانش «استاد نمونه» شده بود. درس اخلاق را با شخصیت و منش خودش به دانشجویان می‌داد و نه به شیوه واعظان غیرمتعظ، با شعار و پند و موعظه‌های آکنده از ریا و ظاهرفریبی. روحش شاد که دست‌کم با خاطره‌اش هنوز شأن استادان «واقعی» را حفظ کرده است.
نظر دهید
نظرات کاربران

کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.

گزارش

برچسب ها

اخبار مرتبط

ورود به سایت

مرا به خاطر بسپار.

کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما

کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور

کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید

ارسال مجدد کد

زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:

ثبت نام

عضویت در خبرنامه.

قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید

کد تایید را وارد نمایید

ارسال مجدد کد

زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.: