استادمحمد و «آسدکاظم» / علی نصیریان

1394/5/3 ۱۱:۲۰

محمود استادمحمد را اولین‌بار در کار «شهر قصه» بیژن مفید دیدم و خیلی در جریان فعالیت‌های پیش از آن ایشان نیستم. آن زمان در اداره پیشاهنگی مشغول تمرین نمایش بود.

محمود استادمحمد را اولین‌بار در کار «شهر قصه» بیژن مفید دیدم و خیلی در جریان فعالیت‌های پیش از آن ایشان نیستم. آن زمان در اداره پیشاهنگی مشغول تمرین نمایش بود.

اما در نمایش ««آسد‌کاظم»» که یکی از کارهای درخشان ایشان بود، بهتر و بیشتر با ایشان آشنا شدم. به خاطر دارم در اجرای نمایشی که در کشور کانادا داشتیم نیز یک شب به دیدن نمایش ما آمدند و از نزدیک با هم برخورد داشتیم و پس از آن با هم رفت‌وآمد می‌کردیم. البته متأسفانه در مجموع خیلی ارتباط و فعالیت نزدیکی پیدا نکردیم. اما همیشه مطلع بودم که محمود استادمحمد برای تئاتر ایرانی در ایران خیلی زحمت می‌کشید و صاحب یک شکل، ساختار و سلیقه خاص در اجرای نمایش‌های ایرانی بود. بیژن مفید آدم بااستعدادی بود و بچه‌هایی که در آن دوران با او همکاری می‌کردند، آدم‌های مستعدی بودند. چون بیژن کسانی را برای کار انتخاب می‌کرد که بااستعداد بودند و حس و حال و بدن مناسبی برای اجرا داشتند. آن سال‌ها گروه بیژن مفید کارهای خوب و تأثیرگذاری انجام دادند و در زمینه تئاتر ایرانی کارهای خوبی اجرا شد و فعالیت‌های زیادی داشتند. اما متأسفانه هیچ‌وقت همکاری مشترکی در تئاتر با محمود استادمحمد برای من پیش نیامد. البته همیشه او و کارهایش را از دور می‌دیدم و می‌شنیدم که پسر بااستعدادی بود و برای تئاتر ایران خیلی زحمت کشید.

محمود استادمحمد یکی از چهره‌های تأثیرگذار نمایش‌نامه‌نویسی ما در سده اخیر بود. ازجمله استعدادهای خوبی بود که در این سده در تئاتر ایران درست شد. البته کسانی که در آن دوران با بیژن مفید همکاری داشتند هرکدام در رشته خود موفق شدند و کارهای خوبی ارائه کردند. استادمحمد نیز در زمینه کاری خودش نمونه برجسته‌ای شد به‌خصوص با اجرای نمایش ««آسد‌کاظم»».

جای تأسف است که با گذشت این‌همه سال هنوز ارگان‌های دولتی، خانه تئاتر و وزارت ارشاد از هنرمندان حمایت نمی‌کنند. استادمحمد نیز با توجه به بیماری خاصی که در سال‌های پایانی عمرش به آن مبتلا شد، درگیر مشکلاتی برای تأمین هزینه‌های درمانی خود بود. متأسفانه با گذشت این‌همه سال، هنوز یک بیمه درست‌وحسابی به وجود نیامده. به‌خصوص برای هنرمندانی که دولتی نیستند. من و هم‌سالان من چون عضو وزارت فرهنگ سابق و ارشاد فعلی هستیم و بازنشستگی داریم، حالا یک بیمه‌ای داریم. اما یک بیمه درست‌وحسابی و جدی برای هنرمندان وجود ندارد در نتیجه زمانی که هنرمندان دچار بیماری‌های خاص می‌شوند با تأسف بسیار کاری برای آنها انجام نمی‌گیرد.

اصولا توجه زیادی‌ به مسئله فرهنگ و هنر و تمدن نمی‌شود و بودجه‌ای که باید از بخش عمومی به مقوله فرهنگ و هنر اختصاص پیدا کند خیلی ضعیف است. در نتیجه با بروز چنین پیشامدهایی هنرمندان در هر رده‌ای که فعالیت دارند، بهره‌ای از کمک‌های دولتی ندارند.

روزنامه شرق