1394/4/2 ۱۱:۲۳
اغلب اقشار کتاب‌خوان ذهنی فلسفی و تعقلی دارند تا تعبدی، به نوعی اهل چون و چرا در همه امور از جمله دین و سیاست هستند. آنها با مطالعه علوم روز به ویژه در حوزه علوم انسانی در بست تابع مفاهیم کلی تعلیمات دینی نیستند. علمای حوزه و روشنفکران دینی هم سرگرم طرد و نفی همدیگرند. در این فضای پر ابهام که روشنفکری دینی هم مدتهاست در گیر چالش‌های سیاسی شده است و هزینه‌های گزاف قبض و بسط دینداری را می‌پردازد، ادبیات دینی جز در بین عامه مردم که دنبال لذت‌های آنی و دریافت‌های گسسته هستند، جایگاهی ندارد.
ادبیات دینی رو به رشد در دهه 60 علی الخصوص در شعر که میراث شورش شریعتی در زبان بود، رفته رفته افول کرد و به ادبیات روضه‌ای و منبری رسانه ملی تبدیل شد در واقع با اخته شدن رویکرد سیاسی و عقیدتی این ادبیات آنچه به جا ماند موافق طبع هیات‌های مذهبی است و کارکرد عوامانه دارد که آن هم در جای خود لازم است اما از پرسش‌های طوفانی و رو به جلوی سید حسن حسینی و قیصر امین‌پور به روضه خوانی چند شاعر مداح رسیدیم که میراث‌دار جریان شبه ادبی مرحوم آقاسی هستند.
تلاش برای هدایت رسمی شعر انقلابی از سوی نهادهای دولتی و مراکز طبع و نشر وابسته جز متوقف کردن شور ادبیات دینی در جامعه زنده و پویا نتیجه‌ای نداشته است؛ این فروبستگی که منجر به فلج شدن بال‌های ادبیات بالنده دهه 50 و 60 و مخدوش شدن روح جمعی آن جریان است محصول تنگ نظری و تلاش برای گلخانه‌ای کردن ادبیات انقلاب است. در این شرایط بغرنج قشر کتاب‌خوان اغلب از سوی نویسندگان سکولار تغذیه می شوند و هر بروز و ظهور اندیشه دینی دولتی تلقی شده مورد بی مهری اهالی جدی کتاب و مطالعه است.
ایبنا
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید