بررسی دو ساخت نحوی در زند اوستا / محمود جعفری دهقی - راشین مدنی

1395/9/2 ۰۹:۰۲

در این مقاله دو نمونه از ساخت های نحوی زند اوستا بررسی شده است. نخست ساخت نحوی ایکه صفت مفعولی آینده مختوم به -iia- از اوستا به آن ترجمه شده و ظاهراً در آثار فارسی میانۀ زردشتی باقی نمانده و دربردارندۀ همان مفهوم صفت مفعولی آینده در اوستا است؛ سپس ساخت نحوی ای بررسی می گردد که افعال ساخته شده بر مادۀ تشدیدی بدان ترجمه می شوند و به آثار فارسی میانۀ زردشتی راه یافته است. مفهوم این ساخت نحوی مطابق با مفهوم مفعول مطلق تأکیدی در زبان عربی است

چکیده: در این مقاله دو نمونه از ساخت های نحوی زند اوستا بررسی شده است. نخست ساخت نحوی ایکه صفت مفعولی آینده مختوم به -iia- از اوستا به آن ترجمه شده و ظاهراً در آثار فارسی میانۀ زردشتی باقی نمانده و دربردارندۀ همان مفهوم صفت مفعولی آینده در اوستا است؛ سپس ساخت نحوی ای بررسی می گردد که افعال ساخته شده بر مادۀ تشدیدی بدان ترجمه می شوند و به آثار فارسی میانۀ زردشتی راه یافته است. مفهوم این ساخت نحوی مطابق با مفهوم مفعول مطلق تأکیدی در زبان عربی است.

مقدمه: زند ترجمه و تفسیر های اوستا به پهلوی است که در زمانی، با کهنه شدن زبان غامض اوستایی، توسط روحانیان زردشتی به پهلوی فراهم آمده است. این متون نزد زردشتیان، همپای اوستا،مقدس و معتبر بوده است. زند اوستا، نزد محققان اوستا شناس نیز، برای فهم و ترجمه اوستا، از اعتبار و اهمیت ویژه ای برخوردر بود و تا اواخر قرن نوزدهم، محققان در برداشت و ترجمه خود از اوستا تا حدود بسیاری بر زند تکیه می کردند.

ویژه نامه نامه فرهنگستان (زبان ها و گویش های ایرانی) دوره جدید خرداد 1392 شماره

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی