پنجمین جلد از دانشنامۀ «فرهنگ مردم ایران» زیر نظر«کاظم موسوی بجنوردی»، رئیس مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی و ویراستاری علمی محمد جعفری (قنواتی) و اصغر کریمی منتشر شد.
به گزارش روابط عمومی مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، جلد بیست و سوم دائرةالمعارف بزرگ اسلامی منتشر شد. بیست و سومین جلد از دائرةالمعارف بزرگ اسلامی حاوی مداخلی از چهره ها و موضوعات ایران و اسلام است که با سر ویراستاری سید کاظم موسوی بجنوردی توسط مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی چاپ و منتشر شده است.
این کتاب دربرگیرندۀ تعدادی از مقالات ژاله آموزگار است که در شش بخش ایرانشهر، سنگ‌نوشته‌ها و متون کهن، شاهنامه و اسطوره، خدمتگزاران فرهنگ ایران، نقدها و بررسی‌ها و گفتگوها گردآوری شده است.
قصه گویی در ایران سابقه ای بسیار تاریخی دارد. ایرانیان از دیرباز برای تعلیم و تربیت کودکان و به منظور انتقال مفاهیم تاریخی، اجتماعی، دینی، اخلاقی ، ... از قصه گویی به عنوان یک ابزار قدرتمند استفاده کرده اند. طرح مطالب به صورت قصه و نقل شفاهی آن چنان در فلات ایران ریشه و اهمیت داشته که تا امروز نقش پررنگ خود را در منطقه حفظ کرده است.
در مورد نویسندۀ این کتاب در منابع اطّلاعات چندانی نیامده و وی از نویسندگان گمنام و ناشناخته هند به شمار می‌رود.
کتاب «اسرارالحکم؛ در حکمت علمیه و عملیه» اثر حاج ملاهادی سبزواری توسط انتشارات مولی به تازگی منتشر شده‌است.
انبوهی از سمینارها، کارگروه‌ها، همایش‌ها، در طول دو دهه گذشته تشکیل شده و نیز مقادیر قابل‌توجهی پژوهش صورت گرفته و کتب و مقالات زیادی نوشته شده که موضوع آنها آسیب‌شناسی آموزش‌عالی و دانشگاه‌ها و تلاش برای ارائه روش‌های مشکل‌گشایی آنها بوده است. نوشته‌هایی که در کتاب «دانشگاه نخبه، دانشگاه توده» آمده است، دعوای چندانی ندارد و در ذیل همان فعالیت‌ها قرار می‌گیرد.
شصت و چهارمین شماره نشریه فرهنگستان علوم (ویژه پاییز ۱۳۹۶) با سرمقاله رضا داوری اردکانی، رئیس فرهنگستان علوم تحت عنوان «خردِ پیشرفت و توسعه» منتشر شد.
هر ملتی تاریخی دارد و منابع تاریخی اقوام و ملل همانند منابع زیرزمینی و روی زمینی است که اگر درست استخراج و بهره برداری شود، مفید و آموزنده است و می تواند عامل ترقّی و پیشرفت یک ملت محسوب شود.
ف اسفرنگ (مولانا سیف‌الدین الأعرج احمد بن محمد اسفرنگی)، شاعر قصیده‌سرای قرن هفتم هجری است نام او احمد و نام پدرش محمد است است. لقب او را «سیف‌الدین» و به سبب لنگی پا «الأعرج» هم گفته‌اند که شاعر خود بارها بدان اشاره کرده است. گویا ملقب به «مولانا» نیز بوده که در آن دوره عنوانی برای شیوخ تصوف، ملایان و علمای روحانی بوده است. اجدادش عرب بوده و به سمرقند آمده‌اند. در تاریخ ولادت و وفات سیف اختلاف نظر است، وی در جوانی رو به دیار خوارزمشاهیان نهاد و در خوارزم نشو و نما یافت. مورخان و تذکره‌نویسان با اتفاق نظر، درگذشت وی را در بخارا دانسته‌اند؛ ولی در تاریخ وفاتش اختلاف کرده‌اند: اغلب عمر او را هشتادوپنج سال دانسته‌اند جز مؤلف نشتر عشق و شمع انجمن که عمرش را صد سال نوشته‌اند.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید