مقاله

شعوبیه از نهضت های مهم در تاریخ و تمدن اسلامی است. پس از روی کار آمدن امویان اصل بزرگ برابری و مساوات که از زمان پیامبر(ص) و در حکومت علوی (ع) مبنا قرار گرفته بود؛ جای خود را به برتری نژاد عرب بر سایر اقوام و تحقیر موالی و ملل دیگر بخصوص ایرانیان داد.

ون فراسن از زمان نگارش کتاب تصویر علمی، رئالیسم علمی را به باد انتقاد گرفته و تجربه گرایی برساختی خود را به عنوان جایگزینی مناسب برای آن ارائه نموده است.

برخی از صاحب نظران برای ایمان، به معنای باوری از جنس معرفت به همراه خضوع و تسلیم در پذیرش حق، متعلقاتی ذکر کرده‌اند از جمله خدا، رسالت، معاد و ... که همۀ این متعلقات را می توان در عنوان جامع‘ایمان به غیب’ گنجانید.

مهم‌ترین ویژگی کیهان‌شناسی مزدایی تقسیم هستی به دو مرتبه‌ی مینو و گیتی است. مینو مرتبه‌ای نادیدنی و فراحسی است که حقایق ازلی موجودات این جهانند، در بر می‌گیرد و در برابر آن گیتی، است که مرتبه‌ای مادی، قابل مشاهده و موضوع حواس است و جهان مادی و همه‌ی موجودات این جهان را شامل می‌شود.

شناخت و روند شکل گیری شناخت همواره از جمله مباحث حوزه های مختلف علوم بوده و امروزه نیز علوم جدید تاثیر وافری بر روی نحوه مطالعات آن گذاشته است.

آخر هم معلوم نشد که تار را از دوستش گرفته یا خودش خریده بود. ‍هرچه بود که او شب‌های زیادی برای خودش دور از چشم پدر تار می‌زد و شعرهای حافظ و مولانا را هم زیر لب زمزمه می‌کرد.

جای فرخزاد کجاست؟ کجای مدرنیسمِ شعری فارسی؟ تبعاً این سوال تنها در دامنه‌ی میدانِ نیما پیش کشیده می‌شود. مسأله‌ی نیما (به‌بیانِ مالارمه‌ای) «مسأله‌ی بحرانِ مصرع» است: از بیت به سطر. مسأله تأسیسِ سطر بر ویرانه‌های بیت است. گذار از یک نظامِ ادراکی و توزیعیِ تقارن‌محور (دو مصراع مثل دو کفه‌ی یک ترازو، و ذهنی که در «عدلِ» شعر نشسته)، به یک نظامِ خطی-سطری.

انسان امروز از انفراد می‌گریزد؛ گریز از خود به هر بهایی. از مدوسای منجمدشده در چشم‌هایش می‌گریزد كه او را به دیالوگی خاموش با خود و از نگریستن بی‌عمل به خود وامی‌دارد؛ انسان امروز از اندیشیدن می‌گریزد.

شهادت زود هنگام حضرت فاطمه(س) کمی پس از رحلت پیامبر بزرگ اسلام، حضرت محمد(ص)حادثه غمباری است که گذشت زمان نمیتواند آن را به محاق فراموشی ببرد و در پس پرده نسیان پنهانش کند.

بر این باورم که درکشور ما «گفت‌وشنود» صورت غالب گفت‌وگوهای جامعه نخبگان ما است. ما در جامعه‌ای سلسله مراتبی زیست می‌کنیم از این‌رو یکی «می‌گوید» و دیگران «می‌شنوند». البته اگر پرسش داشته باشند برای تصحیح بحث می‌توانند سؤال کنند اما این به معنای گفت‌وگو نیست زیرا ما «دیگری» را به رسمیت نمی‌شناسیم.