مقاله

مسیحیان در طول تاریخ همواره تلاش داشته‌اند تا از طرق گوناگون به تبلیغ دین خود بپردازد که یکی از راههای مهم این امر از طریق استفاده از گروههای مبلغ در درون کشورها و جامعه‌های غیر مسیحی بوده است. این گروهها به طور معمول از طریق جریان پروتستانیزم و کشورهای خارجی هدایت می‌شدند.

در دو دهه میان کودتای اسفند 1299 تا کناره‌گیری رضاشاه از سلطنت در شهریور 1320، ایران دستخوش دگرگونی زیادی شد. یکی از مهم‌ترین این تغییرات، در حوزه حمل‌ونقل و ایجاد راه‌آهن سراسری صورت گرفت. پیرامون هزینه‌ ایجاد این راه‌آهن و به‌صرفه بودن یا نبودن آن، نظریات گوناگونی مطرح‌شده است. بر همین اساس نوشتار پیش رو به بررسی این مهم می‌پردازد.

تشکیل حکومت رضاشاه به عنوان ماحصل مبارزات قدرت در دوران بحرانی مشروطه، آغازگر دوران نوینی در تاریخ سیاسی ایران بود. نطفه اولیه حکومت پهلوی و قدرت‌یابی رضاشاه با کودتای سوم اسفند 1299 شکل گرفت. در باب این کودتا و نحوه شکل‌گیری آن دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد. برخی آن را ماحصل برنامه‌ریزی انگلیس می‌دانند، برخی تنها به نقش زمینه‌سازی و فراهم آوردن شرایط توسط انگلیسها اشاره دارند و در دیدگاه سوم که البته گروهی اندک هستند، نقش انگلیس در این ماجرا انکار شده است. نگارنده با توجه به این دیدگاه‌ها و بر اساس مستندات تاریخی معتقد است نقش انگلیس در این ماجرا کاملاً پررنگ و حیاتی بوده است. بر این اساس، ضمن تشریح هر سه دیدگاه، به دیدگاه اصلی این نوشته یعنی نقش انگلیس در کودتا پرداخته می‌شود.

از احمدشاه قاجار به عنوان پایبندترین پادشاه قاجار و ایران به قانون، مشروطه‌خواهی و دموکراسی یاد شده است! پایبندی وی به قانون مشروطه چه از موضع ضعف ناشی از بیم دچارشدن به سرنوشت محمد علی شاه پدر بوده باشد و یا اعتقاد قلبی به قانون مشروطه و آرمانهای آن، فرصتی را فراهم آورده بود تا مگر گشایشی در کار فروبسته جامعه حاصل شود؛ اما هرج و مرجهای به‌وجود آمده و ظهور رضاخان در سحرگاه اسفند 1299 یک بار دیگر در نهایت شگفتی، متجددین و حتی برخی از افراد خوشنام آن روزگار را واداشت تا دگرباره به اراده یا اجبار و یا با ترویج اندیشه استبداد منور، رای به ترجیح امنیت بر آزادی دهند.

واژه پهلوی پزشک، «پچشک» است برابر با جوانه درخت (نویدبخش حیات دوباره)، بخت‌آزمایی، سهم و قسمت، ترمیم و پیوند پوست با چوب… آنچه از این معانی به ذهن متبادر می‌شود و به طور جامع می‌توان در بررسی کلمه پزشک یافت، در گویش کُردی آن وجود دارد: «پشک»؛ زیرا در هیچ یک از امهات کتب لغت و قاموس و فرهنگ‌ها به وجه تسمیه پزشک اشاره‌ای نشده است و بیشتر به توضیح شغل مورد نظر پرداخته شده است

در شماره پیش بخش نخست نامه‌های مرحوم زریاب به آیت‌الله اشراقی از نظر خوانندگان گذشت. چه بسا نکات تاریخی که در لابلای نامه‌های معمولی افراد درج شده باشد که در نگاهی کلی مهم و شایان توجه است، همچون مطالبی که دکتر زریاب در باب جلسات نقد تفکر کسروی در تبریز نوشته است. اینک نامه‌هایی دیگر:

یکی از محورهای اساسی تفکّرات و تأمّلات اندیشمندان، عرفا و فلاسفه اساساً شناخت ماهیّت انسان است. در غالب ادیان الهی مخصوصاً دین مبین اسلام نیز به شناخت این شاهکار خلقت تأکید زیادی شده است تا مقدّمه ای در شناخت حضرت حق تعالی باشد.

سیمایی که از پیامبر عظیم الشّأن اسلام در متون ادبی پارسی ترسیم گشته، بسیار متعالی و منحصربه فرد بوده است. همواره تلاش شده تا با استعانت از روایات تاریخی- مذهبی، بخشی از بزرگواری ها و برجستگی های فکری-اخلاقی ایشان بیان گردد. در کنار سیمای تاریخی پیامبر (ص) که بیانگر زندگی تاریخی ایشان است، مطالبی در متون ادبی روایت گردیده که بن مایة تاریخی و حقیقی ندارد؛ بلکه بیانگر خصوصیاتی است که با مبحث عرفانی «حقیقت محمّدیه» همسو و همسان است.

در فرهنگ اسلامی، هر تعریفی که از اصطلاحات «عرفان» و «تصوف» ارائه یا پذیرفته شود، بطور قطع برخی از مهمترین اجزاء مشترک آن ـ از جمله بخشی از معارف و برخی از احوال و اعمال آن ـ را نمیتوان نادیده گرفت. بسیاری از این معارف و برخی از احوال و اعمال عرفانی، نشئت گرفته از تعالیم قرآنی و سنت نبوی و نیز احوال و سیرة ائمه اطهار(ع) و اهل بیت (ع) و برخی از اصحاب خاصّ آنان است که بعنوان آبشخورهای اساسی و مهم و تأثیر گذار در عرفان اسلامی محسوب میشوند.

ابن عربی حقیقت آدمی را «قلب» می داند؛ قلبی که تمامی قوای ظاهری و باطنی انسان رعیّت او هستند. قلب تجلی حق تعالی با همۀ صفات خود، از جمله اول و آخر و ظاهر و باطن است. همچنان که خداوند حدی ندارد، قلب نیز حدّ و تعریف حقیقی ندارد.