اخبار و گزارش

مدیرکل مرکزاسناد و کتابخانه ملی منطقه جنوب کشور گفت: دیجیتال سازی کتاب‌ها و اسناد خطی و چاپ سنگی این مرکز انجام شده و تا پایان سال بخش زیادی از آن به انجام می‌رسد.

زاگرس زند تأکید دارد بیت «توانا بود هرکه دانا بود» در همه نسخه‌ها و تصحیح‌های «شاهنامه» هست جز تصحیح «فریدون جنیدی» از «شاهنامه».

محمد بهشتی، عضو شورایعالی میراث فرهنگی و گردشگری گفت: ایران سرزمین‌های دیگر را نه به لحاظ سیاسی بلکه با فرهنگ و هنر فتح کرده است. این‌گونه است که ایران مبدا راه‌های جهان است.

محمدجعفر یاحقی، رئیس موسسه فرهنگی خردسرای فردوسی گفت: کتاب «زن در قصه‌های عامیانه» خوب کار شده است. دسته‌بندی‌ها، تقسیم‌بندی‌ها و فصل‌بندی‌ها جالب است. مطالب کتاب از پستوی مطالعات عامیانه اخذ شده است. قصه‌های عامیانه همیشه دست‌کم گرفته می‌شود اما حقیقت این است که بسیاری از ارزش‌ها در دل همین قصه‌های عوامانه نهفته است. کثرت این قصه‌ها در دوره قاجار تامل‌برانگیز است.

الهام ملک‌زاده، مولف کتاب «نوای تاریخ» گفت: اعباس اقبال از سردمداران همان نسل زوال‌یافته ادیبان بود که به تاریخ‌گری روی آورده بودند، بی آنکه از پژوهش‌های ادبی و تفحص و کاوش در دیوان شاعران سده‌های گذشته دست شویند. عبدالحسین نوایی نیز از بقیه‌السیف ادیبان تاریخ‌گر بود، در کنار تصحیح تاریخ آل مظفر و نوشتن وقایع مربوط به فتح تهران، دیوان محتشم کاشانی را نیز تصحیح کرد و به چاپ رساند.

محمدتقی امامی خویی، پیشکسوت تاریخ گفت: عبدالحسین نوایی دوست خوبی بود. او دائره‌المعارفی برای ما بود. در علوم انسانی هیچکسی عالم نیست و هر کس بر گوشه‌ای از علم تسلط دارد و دوستان در کنار هم کامل می‌شوند.

کوروش صفوی، نایب‌رئیس انجمن زبان‌شناسی ایران و استاد دانشگاه علامه طباطبایی در 67 سالگی درگذشت.

صد و هفده سال از صدور فرمان مشروطیت در تاریخ 14 مرداد 1285 خورشیدی توسط مظفرالدین شاه قاجار، در نتیجه تكاپوها و تلاش‌های ایرانیان می‌گذرد. در این بازه زمانی همچنان درباره چیستی و چرایی مشروطه، علل وقوع آن و پیامدهایش حرف و حدیث هست.

حسین آبادیان، مدرس دانشگاه و پژوهشگر تاریخ گفت: قانون اساسی مشروطیت مهم‌ترین سند تاریخ معاصر ماست. میزان افراد تحصیل‌کرده‌ای که در آن زمان وجود داشت، محدود بود اما با تمام این اوصاف صدور فرمان مشروطیت یک سند تاریخی مهم برای مردم ما بوده و هست.

وقوع نهضت مشروطیت و تاسیس نخستین نهادهای سیاسی و اداری و فرهنگی به تاسی از مقتضیات عصر جدید، عاملان هنر موسیقی همیشه حیاتی منزوی و محتاط و دور از درگیری با محیط را پیشه خود کرده بودند و عموم مردم از اشرافیت تا رعیت، میانه‌ای جدی با هنر و به ویژه موسیقی نداشتند، با این وجود نمی‌توان تاثیر ناخودآگاه و متقابل این دو را بر یکدیگر، نابوده انگاشت.