کهنه یادداشت

اشاره: در آستانه شب قدر و ضربت‌خوردن حضرت امام علي(ع) قرار گرفته‌ايم. شب سرنوشت‌سازي که جميع مقدرات بندگان در تمام سال در آن شب به وسيله فرشتگان بر طبق شايستگي‌ها و لياقت افراد، و ميزان ايمان، تقوا، پاکي نيت و اعمال آنها تعيين مي‌شود. و برخي برآنند كه براي هر کس آن مقدر مي‌شود که لايق آن است و به عبارتي زمينه‌هايش از ناحيه خود او فراهم شده، و شايد از همين روست كه به دعا و نيايش و آمرزش‌خواهي در اين شب تأکيد شده است. به هر حال مهمترين مناسبت ماه مبارک رمضان، شب قدر است که هماره مورد توجه مؤمنان بوده و خواهد بود. آنچه در پي مي‌آيد، بحثي پيرامون شب قدر بر اساس نظرات مرحوم علامه طباطبايي در تفسير شريف الميزان است که در دو سوره «قدر» و «دخان » مطرح گرديده است.

ما دو نوع متشابه داریم: ۱ـ متشابه کامل مثل «الم» و امثال آن؛ ۲ـ متشابه نسبی، یعنی عبارت تا یک حد معنایش روشن است، از آن حد که می‌خواهد فراتر رود، متشابه می‌شود؛ در هر جا که انسان می‌خواهد فراتر رود، گیج می‌شود، در آنجا هم باید قطعاً از تأویل خودداری کرد. پس در متشابهات کامل و نسبی باید از دست زدن به تأویل خودداری کرد.

قرآن کتابی ناظر به انسان و بافتهای تو در تو و گوناگون روح و روان و اندیشه و رفتار برخاسته از امیال و خواسته‌های آدمی است. به دلیل گوناگونی انسانها و تنوع بی‌اندازه‌ای که در بافتهای روانی و ذهنی و رفتاری بشر هست، تأثیر قرآن بر روی انسانها، متفاوت است. مکرر تجربه کرده‌ایم که آیه‌ای بر فردی خوانده می‌شود و دل او را آتش می‌زند و او را به هیجان درمی‌آورد؛ ولی همین آیه بر فرد دیگری خوانده می‌شود که به دلیل تفاوت روحیات این فرد با فرد اول، آیات تأثیر زیادی در او نمی‌کند.

در سالهای اخیر گرایش گسترده‌ای برای فهم قرآن کریم پیدا شده است، مخصوصاً نسل جوان می‌خواهند هرچه بیشتر از این کتاب آسمانی بدانند و برداشت کنند؛ اما در عین حال ممکن است به سبب ندانستن راه و رسم درست پیمایش این مسیر، خطاها و حتی انحرافاتی هم در کارشان پیش بیاید. شهید مظلوم مرحوم آیت‌الله بهشتی در مطلب حاضر، شیوه‌ای منظم را مطرح می‌کنند تا همگان و به‌ویژه جوانان بتوانند به‌خوبی و درستی از قرآن مجید استفاده کنند. فرصت را مغتنم شمرده، با یادآوری سالگرد شهادت آن بزرگوار و بیش از هفتاد تن دیگری که به دست شوم نابکاران شهید شدند، به روان پاکشان درود می‌فرستیم و نام و یادشان را گرامی می‌داریم.

مرحوم آیت‌الله محمدی گیلانی از علمای برجسته در فقه و فلسفه و اخلاق و مدرسان بنام حوزه علمیه بود كه بنا به ضرورتهای آغازین انقلاب اسلامی، فداكارانه عهده‌دار مناصب قضایی شد و در این مسیر كوشید میان اخلاق و اجرای احكام پیوند بزند و تا جایی كه می‌تواند، از مظلومان دفاع كند. نمونه‌ای از اقدامات ایشان، رفتاری است كه با استاد نام‌آور ادبیات فارسی و عربی و فرهنگ اسلامی، آقای دكتر احمد مهدوی دامغانی كرده‌اند كه آمیزه‌ای از مهربانی، ادب، تسلط فقهی و ادبی و در عین حال صلابت و استواری است و استاد با بیان جزئیات، به آنها اشاره كرده‌اند و تأكید نموده‌اند كه: «زیادت و نقصانی در نوشته مخلص روی ندهد؛ هرچه نوشته‌ام، یا همه‌اش چاپ می‌شود یا هیچ چیز از آن چاپ نمی‌شود.»

اشاره: آرتور پوپ (۱۲۵۹ـ ۱۳۴۸) از پژوهشگران و پیشگامان در مطالعه هنرهای آسیایی به‌ویژه هنر ایرانی و اسلامی و از بنیانگذاران مؤسسه آسیایی دانشگاه شیراز است که فرهنگ و معماری ایران را ضمن کتابها، مقالات و صدها سخنرانی در سراسر جهان شناساند و بر آن بود که: «هنر ایرانی، بزرگترین سرمایه این کشور است و ایران در ایجاد هنرهای اسلامی، مادر و نیروی الهام‌بخش بوده است.» از آثار اوست: سفالگری ابتدایی ایران، آشنایی با مینیاتورهای ایران، مقدمه‌ای بر هنر ایران، هنر ایران در گذشته و آینده، معماری ایران (ترجمه غلامحسین صدری افشار)، سیر و صور نقاشی ایران (ترجمه یعقوب آژند)، شاهکارهای هنر ایران (ترجمه پرویز خانلری)، نقوش پیشینه‌دار (ترجمه ژیلبرت صدیق‌پور)، سیری در هنر ایران (در ۹ مجلد با ترجمه نجف دریابندری). وی به درخواست خودش در ساحل زاینده‌رود به خاک سپرده شد. متن حاضر از شاهکارهای هنر ایران برگرفته شده است.

اشاره: مرحوم علامه سید جلال‌الدین آشتیانی (۱۳۰۴ ـ ۱۳۸۴) از عالمان بزرگ معاصر و استادان بنام فلسفه اسلامی است که آثار ارجمندی در فلسفه و عرفان نگاشته است. وی سالها نزد عالمانی چون آیات عظام: موسوی بجنوردی، رفیعی قزوینی، بروجردی، میرزا مهدی آشتیانی، علامه طباطبایی و به‌ویژه امام خمینی(ره) به تحصیل علوم عقلی و نقلی پرداخت و علاوه بر تربیت شاگردان متعدد، آثار پرباری نیز نگاشت و مهمتر از آن، به احیای آثار حکمایی پرداخت که شاید اگر مساعی او نبود، در غبار روزگار از یاد می‌رفتند.

در دنیاى اروپا در قرن هفدهم و هجدهم روى‏ مسئله آزادى فردى فوق‏العاده تکیه مى‏شد. فلاسفه‏اى که ‏در آن عهدها پیدا شده بودند، عجیب تکیه‏شان روى مسئله‏ آزادى فرد بود، به طورى که معتقد بودند اساساً آزادى فرد را هیچ چیزى نمى‏تواند محدود کند؛ آزادى یعنى نبودن ‏مانع براى حرکتها و جنبش‌هاى انسانى، به هر شکل بخواهد باشد. این البته عکس‏العملى بود در مقابل اختناقهاى ‏شدید سیاسى و مذهبى که وجود داشت.

همین طور که فقها در اصل مطلب گفتند، در میان کسانى که قدرت نقد و استقلال فکرى دارند و به‏اصطلاح داراى نیروى اجتهاد هستند و مى‏توانند مسائل را تجزیه و تحلیل کنند، وجود افکار مخالف نه تنها زیانى‏ندارد، بلکه سود هم دارد. (بناست ما این را با موازین عقلى‏بحث کنیم). همیشه وجود افکار مخالف سبب ترقى و پیشرفت حقیقت است. تجربه تاریخى هم نشان داده وقتى‏که یک فکر مایه‏اى از حقیقت داشته باشد، اگر با فکر مخالف مواجه شود، قوی‌تر و نیرومندتر مى‏شود؛ درست ‏همین حالتى که در موجودات زنده، نبات و حیوان و بدن‏ انسان، گفته مى‏شود که به هر نسبت که بیشتر با موانع‏ روبرو و با آنها گلاویز شود و مجاهده کند، نیرومندتر مى‏شود.

ما نه آیه‏اى داریم که‏ صریح بر این مطلب باشد و نه حدیثى که در این موضوع ‏صراحتى داشته باشد؛ هیچ کدام؛ ولى کسانى که طرفدار این عقیده هستند، به بعضى از آیات استدلال کرده‏اند و تقریباً مى‏شود گفت فقها بالاتفاق مى‏گویند که این آیات ‏دلالتى بر این مطلب [حرمت نگهدارى کتابهاى لغزاننده] ندارد.