مقاله

وقتی می‌گوییم «اندیشه همیشه می‌اندیشد»، منظور این است که: علم هرگز بدون عمل نیست و عمل از لوازم ذاتی علم به شمار می‌آید. البته عمل دارای مراتب و مراحل متفاوت است و در هر مرتبه‌ای به مقتضای آن مرتبه به ظهور می‌رسد.

كافی بود كسی یك بار مرحوم دعایی را ببیند و شیفته او شود. كافی بود كسی او را ببیند و بفهمد او در زمره آنانی است كه می‌شود ایشان را مصداق‌های بعدی رسول (ص)، در وصف قرآنی «انّك لعلی خُلُقٍ عظیم» دانست.

نسبت فقه و اخلاق، نه تنها از دیرباز محل تأمل عالمان دینی بوده و ذهن آنان را مشغول ساخته است، بلکه در شرایط امروز، به دلیل تحولات اجتماعی و فرهنگی گسترده در زندگی بشر و تغییرات رخ داده در سبک زندگی، نیاز حس شده به توسعه‌ی فقه و نیاز به پاسداشت از جایگاه اخلاق در حیات اجتماعی، بازنگری در این مسأله ضرورتی افزون یافته است.

مسیری كه اسلام در جهت تدبیر تشریعی انسان‌ها در كنار تكوین طبیعی درپیش گرفت، شامل هر آن چیزی بود كه به مثابه موهبت الهی یا خلقت طبیعی نوع بشر می‌توانست وی را شكوفایی و رشد ببخشد و اسلام هیچ مانعی برای توسعه و تعالی انسان و فردیت او و جامعه او نگذاشت.

درگذشت محمّدعلی اسلامی‌نُدوشَن (۳ شهریور ۱۳۰۳ – ۵ اردیبهشت ۱۴۰۱) برای همۀ اصحاب دائرةالمعارف بزرگ اسلامی ضایعه‌ای تأثربرانگیز بوده است.

قطب‌الدین محمود بن مسعود شیرازی را باید آخرین حلقه از سلسله حکمای جامع تاریخ فلسفه اسلامی دانست.

حجت‌الاسلام و المسلمین سیدمحمود دعایی، یکی از فعالان سیاسی عرصه تاریخ معاصر ایران بود و خاطراتش، ابعاد مختلفی از وقایع پنجاه ساله اخیر را به ویژه در ربط با روحانیت و رهبر فقید انقلاب روشن می‌کرد.

رسالـه‌ی الابراج یا کلمات ذوقیه از رسائل رمزی عربی سهروردی است با جهانی آکنده از رمزها و استعاره‌ها که مخاطب را به بازگشت به وطن می‌خواند. اما این رمزها و استعاره‌ها چه نقشی در فهم متن دارند و چگونه باید آن‌ها را تأویل کرد؟

سید محمود دعایی درگذشت. روحانی ساده پوش ِ بی تکلف ِ خوش رفتار و مردمدار و مؤدبی که با اتومبیل پیکان به محافل فرهنگی و مراسم بزرگداشت روشنفکران و عالمان همواره می رفت و حرمت آنان را همیشه پاس می داشت .

«دانستن درست» همان چیزی است که «دانستن دانستن» یا «علم به علم» خوانده می‌شود. کسی که می‌داند، ولی نمی‌داند که می‌داند، در واقع دانا نیست. «آگاهی» به علم مرکب اطلاق می‌شود و «علم مرکب» در جایی تحقق می‌پذیرد که شخص عالم نسبت به چیزی علم پیدا می‌کند و از علم خود نسبت به آنچه معلوم او واقع می‌شود نیز آگاهی دارد.