اخبار

یکی از دوره های شکوفایی هنر ایران، دوران سلجوقی است؛ دوره ای که هنرهای گوناگون پس از ظهور اسلام، متناسب با تفکرات و اعتقادات اسلامی شکل گرفته، رشد کردو مراحل تحول و تطور خود را گذراند.

ازدوره فروپاشی صفویه درسال 1135 ه.ق و روی‌کار آمدن نادرشاه و پایان حکومت او در1160ه.ق ناامنی خاصی در شیراز حاکم بود که نتیجه آن قتل و غارت و کشتار مردمان و تنگی معیشت بود

یکی از ادوار پر افتخار و شکوه جهان باستان دوران هخامنشی است که در آثار باقی ماندۀ آن دوره دنیائی از ذوق و هنر دیده می شود. پارسیان در زندگی و قوانین خود به حقوق زنان بیش از سایر اقوام و ملل باستانی احترام گذارده اند تا بدان حد که اردشیر دوم پائین تر از مادرش می نشست

دستاوردهای فراوان از آثار و تحقیقات خاورشناسان در زمینه های گوناگونِ علمی، فرهنگی، ادبی و هنری در ارتباط با ایران، گویای این واقعیت است که کشور ایران از گذشته های دور تا سده های اخیر همواره مهد فرهنگ و تمدن و یکی از چند تمدن محدود جهان باستان بوده است.

پرسش از دوگانه «فلسفه یا هنر» شاید چندان آشنا و مفهوم به نظر نیاید؛ اما اگر سؤال را تغییر دهیم و به دوگانه «عقل یا احساس» بپردازیم، آنگاه با پرسشی مواجه خواهیم بود که احتمالاً در ساده‌ترین گفت‌وگوهای روزمره هم بدان اشاره می‌کنیم. در چنین مواردی، اگر «احساس» را در سطح عاملی «خردستیز» تقلیل نداده و صرفاً به عواطفی عاری از هرگونه ارزش زیباشناختی محدود کنیم، احتمالاً به حلقه‌ای از زنجیره جدال‌هایی تاریخی خواهیم پیوست. جدالی که ریشه در یونان باستان دارد.

یکی از کلیدی ترین مباحث شاهنامه‌شناسی مبحث گوهر و هنر در این حماسه است. از دیدگاه شاهنامه جهان‌آفرین، جهان کهین: مردم و جهان مهین: گیتی را هر یک با گوهری وی‍‍ژه آفریده است و هر دو ناگزیر‌ند، فرمان گوهرها‌یشان را گردن گذارند امّا به گوهر جهان کهین (مردم) اختیار خویش را تفویض کرده و چونین است که آدمی از جوهره‌ی دیگری به نام هنر نیز که محصولِ اِعمال همین اختیار خداداد است برخورداری حاصل کرده است.

زیبایی جاذبه‌ای است ازلی که هنر، پل ارتباط بین آن و انسان است. درک زیبایی موهبتی است الهی و پایگاهی است ذهنی که به عینیت می‌انجامد و هنر بدون آن کالبدی است بی‌روح و خالی از جاذبه (ایوازیان ۱۳۸۱). زیبایی و هنر در همه حال با یکدیگر مرتبط بوده‌اند و به این دلیل زیبایی نوعی تسکین‌دهنده است.

یکی از دوره های شکوفایی هنر ایران، دوران سلجوقی است؛ دوره ای که هنرهای گوناگون پس از ظهور اسلام، متناسب با تفکرات و اعتقادات اسلامی شکل گرفته، رشد کردو مراحل تحول و تطور خود را گذراند.

جامعه‌شناسی هنر دانشی میان‌رشته‌ای است که به رابطه هنر و جامعه می‌پردازد. فیلسوفان هنر کوشیده‌اند هنر را از منظر هنرمند، هنر و مخاطب بررسی کنند و به پرسش کلی چیستی هنر پاسخ دهند.

کتاب «هنر خوشبختی از دیدگاه اپیکور» را انتشارات پندار تابان با ترجمه فرخ بافنده روانه بازار نشر کرد.