از دیرباز بحث محققانهای بوده که آیا دندیایسم اساساً پدیدهای است متعلق به اروپای غربی یا جهانی. بعضی تا آنجا پیش رفتهاند که میگویند پدیدهای مشخصاً انگلیسی است که نهایتاً چندتایی مقلد در فرانسه داشته. اگرچه راست است که رفتار خودآگاهانهٔ دندیگون عمدتاً در دو سوی دریای مانش باب بود، اما نمونههایی نزدیک به تیپ آرمانی را در جاهایی دیگر هم میتوان یافت. شاتوبریان میان سرخپوستان شمال آمریکا عناصری از دندیایسم دید، سرخپوستانی که در زمان سفر او به آن منطقه، استعمارگران اروپایی در کار نابود کردن فرهنگشان بودند. دندیایسم میان جوانان ژاپنی هم دیده شده،(۱) در محلهٔ باکونگو برازاویل در جمهوری کنگو،(۲) و البته در بوینسآیرس که حال و هوای عمومیاش بیشتر از هر شهر دیگری دندیایسم را به خاطر میآورد.(۳) پس دندیایسم پدیدهای جهانی است و همچنان که جسیکا فلدمن گفته، «با اینکه اصرار به محدود کردن دندیایسم به زمان، مکان، یا دستهای آدمهای خاص وسوسهانگیز است اما خلاف روح خود دندیایسم است: مغایر با زمان و مکان»، و به همین دلیل باید دریافت که «دندیایسم نوعی ابراز ضدیت با ذاتباوری است. خیلی ساده اینکه هیچ زمان، مکان، یا شکلی ذاتی و اساسی برای دندیایسم وجود ندارد.»(۴)
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید