اخبار

به حرف‌های اغلب استادانِ دانشگاه که گوش بسپرید، انبوهی از نقدها را بر نهادهای اجتماعی می‌شنوید. کم‌تر چیزی‌ست که از نقد در امان بماند. احتمالا بسیاری از نقدها هم کارکردِ قدرت عمومی را نشانه می‌گیرد. هریک از استادان، دستکم در رشته‌های علوم انسانی، می‌تواند فهرستی طولانی از انواع تبعیض‌ها، بی‌عدالتی‌ها، و موارد سوءاستفاده از قدرت را برایتان روایت کند.

آیا می‎توان بدون داشتن تأیید جامعۀ علمی اندیشید؟ آیا می‎توان موازین و چهارچوب‎هایی که مجامع رسمی (حتی غیررسمی) ارائه می‎کنند را نادیده گرفت و بااین‌وجود به زندگی فکری ادامه داد؟ پاسخ ما به این سؤال که آیا بدون «دیگری» می‎توان اندیشید، با قاطعیت منفی است

علم و اندیشه از سنخ فن هستند یا هنر؟ اموری تکنیکی هستند یا ذوقی و شاعرانه؟ با ذکر این تذکر ضروری که حوزه‌ی بحث ما نه تأمل در موضوع به‌مثابه‌ی امری فلسفی و انتزاعی بلکه دقیقأ متمرکز بر مسائل جامعه‌ی علمی ماست، به تحریر محل نزاع بپردازیم. فن بودن به چه معناست و در مقابل هنری بودن و شاعرانگی چه مختصاتی دارد؟ اعتقاد به هریک چه استلزاماتی با خود به همراه می‌آورد و چه دستاوردهای علمی و آکادمیکی را مقتضی می‌کند؟ توجه به یک نمونه احتمالاً بحث در باب این دوگانه را روشن‌تر خواهد ساخت