اخبار

فلسفه علمی در غرب، سنت‌های اندیشه چین، هندوستان و آفریقا را نادیده می‌گیرد. این باید تغییر کند. یکی از فیلسوفان می‌گوید جریان اصلی فلسفه در غرب به اصطلاح بنیادین و غیرقابل انسانی است. او می‌گوید چه‌طور می‌توانیم توضیح دهیم که فلسفه غنی چینی، هندی، آفریقایی و مردم بومی آمریکای شمالی را تقریبا تمام بخش‌های فلسفه در اروپا و جهان انگلیسی زبان نادیده گرفته‌اند؟ فلسفه غربی بیشتر مورد‌توجه قرار گرفته و جهانی است.

پس از حدود دو دهه ذکر نام دریدا در ایران و مقالات و کتاب‌هایی درباره او بالاخره یکی از مهم‌ترین آثار اولیه او به فارسی ترجمه شد: «نوشتار و تفاوت» به همت عبدالکریم رشیدیان. این کتاب می‌تواند منبع خوبی باشد برای بازاندیشی در آنچه تاکنون از دریدا به فارسی معرفی شده است، یعنی بازی‌های زبانی و تقلیل فلسفه به ادبیات.

نظریه پردازان ادبی از دیر باز تاکنون از چشم اندازهایی مختلف به شعر و ماهیت آن نگریسته‌اند. پیش از همه، افلاطون و ارسطو بودند که شعر را چونان دیگر مقوله های هنری، تقلید از طبیعت دانستند.

واسازی دریدا در نسبت با جریان های فلسفی مختلفی شکل گرفته که اگزیستانسیالیسم، پدیدارشناسی و ساختارگرایی از آن جمله است. این پژوهش می کوشد خاستگاه های واسازی را در آثار و فلسفه نیچه جستجو کند و نشان دهد که تفکر دریدا تا حد زیادی بسطی از تفکر نیچه است.

ساده‌ترین دلیل مناسبت بین نظریه و تئاتر را باید در خاستگاه‌های فلسفی تئاتر جستجو کرد و شاید بتوان گفت تئاتر، زاییده فلسفه است و بدون فلسفه قابل درک نخواهد بود. از این‌رو در این مقاله ضمن بررسی آرای دریدا در باب تئاتر آرتو، با استناد به دیدگاه‌ها و استدلال‌های ریچارد شکنر، در باب ارتباط نظریه‌های ناظر بر تئاتر به جایگاه نظریه پساساختارگرایی در مطالعات تئاتری و مطالعات اجرا از دید شکنر نیز خواهیم پرداخت. اولین بخش این مقاله نگاهی بر آرای شکنر در مورد نظریه‌های خارج از حوزه تئاتر است که همواره در مطالعات نظری تئاتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. اگرچه درنهایت بحث شکنر در موافقت و همسویی با نظریه پساساختارگرایی به سرانجام می‌رسد. و در ادامه به بررسی بحث‌های دریدا در باب آرتو و به عبارت دیگر، به مطالعه ماجرای آرتوی دریدا و متافیزیک غرب خواهیم پرداخت