سال ۱۳۸۷، در یکی از روزهای پاییزی در جشنی از هندوها در معبدی در شهر دهلی شرکت کرده بودم. در آن جشن، در جلوی الهه شیوا، عده ای زن و مرد، جوان و بزرگسال، در ریتم شادی از موسیقی می‌رقصیدند، آنها برای مواجهه و تکریم خدای شیوا، می‌رقصیدند. آنها شادمانه، تجربه دینداری را به اوج می‌رساندند، آنهم با رقص و آواز و خنده های زیبا در پیش خدایشان. لحظه‌ای دچار شوک شدم. ما چگونه مواجه می‌شویم، آنها چگونه مواجه می‌شوند، اوج تجربه دینی ما در کنج فضای مذهبی در میانه جمع، آنهم موقعی است که با حالتی حزن آلود دعایی می‌خوانیم، یا روضه‌ای گوش می‌دهیم، در اوج تجربه دینی نیز اشک می‌ریزیم.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید