اخبار

حامد قصری :امیرحسین افراسیابی شاعری است که به زبان و تخیل در شعرهایش اهمیت می‌دهد. او شاعر مهاجرت هم هست. سال‌هاست در هلند زندگی می‌کند و البته ریشه‌های کشورش را با حضور پیوسته و گاه و بی‌گاهش در اصفهان هرگز فراموش نکرده است. از چاپ نخستین مجموعه اشعارش «حرف‌های پاییزی» نزدیک به پنجاه سال می‌گذرد. در این فاصله اشعارش در هلند، سوئد، آلمان و ایران چاپ شده است. چاپ آخرین مجموعه اشعارش با عنوان «و خانه‌ای که خانه‌ی ما نیست» از سوی نشر چشمه بهانه‌ای شد تا با شاعر ناگفتنی‌ها، گفت‌وگویی داشته باشیم. گفت‌وگویی با همراهی برهان‌الدین حسینی و یونس تراکمه، دو تن از اعضای اصلی جنگ اصفهان تا شاعر چندان هم احساس دلتنگی نکند.

بی تردید آن هنگام که امیرحسین افراسیابی در سال های آغاز قرن، در کوه‌های بختیاری متولد شد، سرزمینش هیچ آگاه از آینده پر فراز و فرود این فرزندش نبود. فرزندی که عمری شاعرانه زندگی کرد. حتی آنگاه که در هیبت معماری زندگی می گذراند. سرنوشت افراسیابی شاعر، یک عمر به مانند مردمش، کوچ کردن بود. در مسیر کوچ تنها و تنها یک صداست که سختی ها را مرتفع می کند و آن ندای امید است. افراسیابی هم به امید آرام گرفتن جان پر خروشش، تمام عمر را در سفر بود. هرچند آبشخور آثار ارزشمندش یک سر برآمده از خاصیت های گوناگون مردم سرزمینش بود. گویی مردم سرزمین افراسیابی غم و شادی شان در هیچ کجایی جهان مشابهی ندارد.