اخبار

ابوتراب خسروی می‌گوید: تربیت یک کتاب‌خوان باید هم‌زمان با تربیت دانش‌آموز صورت بگیرد. وقتی بتوانیم خواننده و مخاطب فرهنگ تربیت کنیم، آن موقع می‌توانیم ادعا کنیم که گامی در جهت ارتقای فرهنگ کتاب‌خوانی برداشته‌ایم.

ابوتراب خسروی یکی از پیشروان داستان پست‌مدرن ایرانی است. وی صاحب آثاری همچون «اسفار کاتبان»، «رود راوی» و «ویران» است. خسروی برنده هفتمین جایزه ادبی جلال آل احمد برای رمان «ملکان عذاب» است. مضامین داستان‌های او با کهن‌الگوها و اسطوره‌ها پیوند خورده است، ضمن اینکه در نوشته‌هایش از نثری شیوا بهره می‌برد. با او درباره وضعیت داستان‌نویسی معاصر به گفت‌وگو نشستیم.

بعضی از نویسندگان برجسته‌ی داستان‌نویسی با بداعت در نحوه‌ی خیره شدن به وقایع محتمل، زندگی انسان را عینیت می‌بخشند، به‌طوری‌که اغلب سرگشتگی منتج به پرسش از هستی را در شکل وقایع مشروح مکتوب می‌کنند تا پرسش از هستی را که موضوع اندیشه‌شان فرض می‌شود با طیف مخاطبانشان در میان بگذارند.

آدم هایی هستند یک سر و هزار سودا. یک تنه می‌خواهند زمین را به آسمان بدوزند و در فرصتی کوتاه همه کارهای بی‌انجام مورد نظرشان را سامان بدهند و تازه انجام هر کار طلوع افق ده‌ها کار بی‌انجام دیگر خواهد بود. اصولاً چنین آدم هایی هستند که کار دنیا را بسامان می‌کنند که اگر نبودند چنین آدم‌ها تا عرصه‌های مختلف حیات آدمی را فراخ تر کنند، شکل جهان همان طور می‌ماند که به دور اول بوده است. دنیا و مافیها مدیون چنین آدم‌هایی است که یک سر هستند و سوداهایی که آرزوی انجام به عرصه نشستن شان را دارند و اصلاً هم مهم نیست که سوداهاشان به عرصه بنشیند یا نه، مهم آنست که به سمتش نشانه شود و مهم تر از هر چیز شاید این باشد که سمت و سوی حرکت شان را فراگیر کنند که یک چنین سودا پروری، همان خصلت نقش معلمی است.، هوشنگ گلشیری یک چنین آدمی بود، بخصوص که در زندگی اش نقش معلمی را ایفا کرد، هر چند در همان سال‌های میانسالی نتوانست در کلیشه شغل معلمی باقی بماند، ولی تا آخر عمر به نقش معلمی الزام داشت و آموزگار بزرگ نویسندگان نسل بعد از خود ماند.