اخبار

ابراهیم گلستان با کسی تعارف ندارد، حتی با خودش. با تملق‌ها و تعارف‌های مرسوم ایرانیان نمی‌توان دلش را به‌دست آورد. همین نکته است که انتقادات گزنده‌اش را ارزشمند می‌کند. حرف‌ها، نقدها و نظراتش بیانگر دیدگاهش به هستی است، از رعونت و خودشیفتگی و توهمی که اغلب این روزها به‌ آن گرفتاریم، بَری است.

«نامه به سیمین»، پاسخِ صدوسه‌صفحه‌ای ابراهیم گلستان است به نامه سیمین دانشور پس از شش‌ ماه تأخیر از زمان دریافت نامه. چهارم فروردین ١٣٦٩. سالِ پیش گلستان به دانشور نامه‌ای می‌نویسد و سیمین پس از شش‌ ماه در پاسخ نامه‌ای می‌فرستد. از آن زمان شش ماه می‌گذرد تا گلستان این نامه دورودراز را بنویسد، البته نه از سَر «مقابله با آن تأخیر»، به‌خاطر این خبر که سیمین راهی‌ آمریکاست و گلستان با خودش فکر کرده چرا از او نخواهد سر راه برود پیشِ او، تا پس از بیست ‌سال دیداری تازه کنند

ایران درست 63 سال پیش، در چنین روزی، ساعاتی را از سر گذراند که سرآغاز رخدادهایی شد تا با سقوط دولت دکتر محمد مصدق، پهلوی دوم، طی 25 سال و 5 ماه و 26 روز آینده، روال به اصطلاح ژاندارم خاورمیانه شدنش را تسریع بخشد.

به کار و شخص قاسم هاشمی‌نژاد بسیار حرمت داشتم. از میان تمام نویسندگانی که از ادبیات می‌نوشتند، دست‌‌‌کم در ایامی که در ایران بودم، هیچ‌کدام به پای او نمی‌رسیدند. هیچ‌کدام چندان درکی از ادبیات نداشتند، منقّد نبودند. شاید نمونه‌ها و نام‌هایی از نقدنویسان خارجی خوانده بودند یا شنیده بودند اما کار و فهم آنها را در خود نبرده بودند.

ابراهیم گلستان، قاسم هاشمی‌نژاد را یکی از دو نفری دانست که به گفته او نسبت به ادبیات معاصر ایران می‌توانستند درست حرف بزنند.

اول کتاب «گفته‌ها»ی ابراهیم گلستان سه جمله هست، یکی «سخن بیار زبان‌آوری مکن» از سعدی، دومی «بدان چه‌جور ببینی» از لئوناردو و سومی «هیچ باشم اگر نکته‌سنج نباشم» از نمایش‌نامه «اتللو»ی شکسپیر

اشاره: یكی از وقایع مهمی كه افشاگر دخالت مسقیم بیگانگان (به ویژه آمریكا و انگلستان) در امور داخلی ایران است، كودتای 28 مرداد است كه اخیراً هر دو كشور به كار خود اعتراف كرده‌اند و آمریكا عذرخواهی نیز كرده است. تا به حال از آن واقعه روایتهای گوناگونی شده است كه یكی از آنها نیز متن زیر است به قلم فیلمبرداری كه در آن روز راه افتاده و آنچه دیده، فیلم گرفته یا به قلم آورده است.