اخبار

کهن‌ترین نشانه‌های بافندگی در ایران، به هزاره‌های هفتم وهشتم پیش از میلاد باز می‌گردد. این شواهد بیشتر به صورت اثر باقی مانده از حصیر و بوریا بر کف خانه‌ها هستند که بافتی شبیه به سبد بافی دارند و در مناطق غربی ایران یافت شده‌اند.

مهارت و ابتکار ایرانیان در هنر بافندگی سابقه‌ای بس طولانی دارد. روی تیغه مفرغی تبری که از عهد اول شوش به دست آمده است، نقشی از پارچه‌ای که به آن پیچیده بودند به جامانده که از آن معلوم می‌شود در حدود سه هزار تا سه هزار و پانصد سال پیش از میلاد، بافتن پارچه لطیف حتی با چرخ بافندگی دقیق معمول بوده است. شاید این پارچه از کتان بوده باشد.