اخبار

انستیتوی زبان و ادبیات به نام رودکی آکادمی ملی علم‌های تاجیکستان ۱۹ و ۲۰ معرماه کنفرانس سوم بین‌المللی علمی را در موضوع جغرافیای تاریخی و فرهنگی شاهنامه برگزار می‌کند.

در روزگاری که با یورش تازیان، ایرانیان را دل سخت پریشیده بود و: «بخت ما چون روی بدخواهان ما تیره، دشمنان بر جان ما چیره، شهر سیلی خورده هذیان داشت، بر زبان بس داستان‌های پریشان داشت»، فردوسی ققنوس‌وار از میان آتش و خاکستر، ستوار و پرهیمنه قد راست کرد و با سرودن شاهنامه: «بیفکند از نظم کاخی بلند، که از باد و باران نیابد گزند.».

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: فردوسی نقطه اوج شکل گیری تفکری است که فضای تعامل دینی با هویت ایرانی را به صورت عملی در شاهنامه نشان می‌دهد.

احمد تمیم‌داری، استاد دانشگاه علامه طباطبایی، معتقد است: «حماسه‌سرایان دیگر زبان‌ها بسیار تحت‌تدثیر شاهنامه بوده‌اند و آثاری در این زمینه از خود بر جای گذاشته‌اند.»

مولف فرهنگ بزرگ سخن درباره اشعاری همچون «بسی رنج بردم در این سال سی» که نادرست به فردوسی نسبت داده شده است گفت: برخی از نسخه‌های شاهنامه بیش از ۶۰ هزار بیت است در حالی که آنچه فردوسی سروده است بیش از ۵۴ هزار بیت نیست.

محمدعلی اسلامی ندوشن معتقد است « اگر گفته شده است که «شاهنامه آخرش خوش است.» برای آن است که عنصر گناهکار بی‌مجازات نمانده و جبهه بدی مغلوب شده است.»

شاهنامه یادگار چهارمین سده هجری، قرن اعتلای فکری و فرهنگی ایران و عصر خردگرایی و آزاداندیشی است. اساس حماسه ملی ایران بر نبرد جاودانی میان نیکی و بدی و نور و ظلمت است.

جنگ از جمله شرور است و خیری در آن نیست مگر جنگی که برای توقف جنگ‌های بیشتر و بزرگ‌تر باشد که در این صورت می‌تواند تعبیر به خیر شود ‌ یا به بیان دقیق‌تر همان شرِّ لازم!

در نشست تخصصی شاهنامه‌پژوهی مشخص شد که تورانیان از نوادگان فریدون و ایرانی نژاد بوده‌اند و دو پند مهم شاهنامه مورد تحلیل بررسی قرار گرفت.

فردوسی در پایان سرایش شاهنامه می‌گوید:
سرآمد کنون قصۀ یزدگَرد به ماه سِپَندارمَذ روز اَرد
ز هجرت شده پنج هشتاد بار به نام جهانداور کردگار