اخبار

بهمن نامور مطلق در مورد مساله محافظت روزآمد از شهر و سرزمین، گفت: اکنون اسطوره نگهبان ایرانشهر باید جهت نگاه خود را به سمت تهدیدات بیرونی اصلاح و در عین حال مراقبت داخلی را در حد اعتدال حفظ کند.

بهمن نامورمطلق با تأکید بر اینکه ایران سرزمین مقدسی برای ایرانیان است می‌گوید: به‌خاطر اینکه خاک این سرزمین مقدس است، یکی از بدترین گناهان نزد ایرانی‌ها، تجاوز به این سرزمین است.

کتاب «سرحدات شرقی ایران عصر صفوی در نقشه‌نگاری اروپایی» نوشته یاسر ملازئی از سوی انتشارات ندای تاریخ منتشر شد.

بهمن نامور مطلق گفت: زیرساخت‌های لازم برای نقد ادبی فراهم نشده است. همچنین، خود منتقدان نتوانسته‌اند فعالیت‌های بومی را به‌اندازه کافی گسترش دهند. در بسیاری از موارد، ما با روش‌ها و پیکره‌های غربی آثار را بررسی می‌کنیم؛ مثلاً با رویکرد پدیدارشناسی، که هم روش و هم پیکره از غرب گرفته شده است. این امر ما را در ایران با یک بحران مضاعف مواجه کرده است.

جایگاه خمسه به طورکلی بعد از شاهنامه، خوب دیده شده است و حتی بعد از "شاهنامه"، به "خمسه" توجه بیشتری صورت گرفته است. برای نمونه، آثار نگارگری که تا امروز باموضوع خمسه توسط هنرمندان مختلف صورت گرفته است. همان‌طور که ما شاهنامه شاه‌طهماسب را داریم، خمسه شاه طهماسب هم موجود است و هردوی این‌ها دراین قرن‌ها دوشادوش یکدیگر حرکت کرده و تا روزگار معاصر ما پیش آمده‌اند.

بهمن نامور مطلق تأکید دارد همه اقشار در همه زمان‌ها نیازمند اسطوره هستند و کودکان بیشتر از همه؛ اما باید بین اسطوره کودکی و کودکی اسطوره‌ها تفاوت قائل شویم. او همچنین از اسطوره‌های کودکی‌ای می‌گوید که بزرگسالان را نیز اغوا کرده‌اند؛ از جمله باربی.

دکتر بهمن نامور‌مطلق، عضو هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی معتقد است برای بهره گرفتن از تاریخ هم باید آن را در قالب‌های هنری چون داستان، رمان، فیلم سینمایی، تئاتر، هنرهای تجسمی و... به «تجربه روایی» بدل کرد تا اثرگذارتر شود.

رییس فرهنگستان هنر در کتاب «ادبیات تطبیقی» که از سوی نشر لوگوس به انتشار رسیده، به تشریح این گرایش علمی پرداخت.

رئیس فرهنگستان هنر می‌گوید ادبیات تطبیقی وسیله‌ای در دست استعمار شد، اما همین دانش می‌توانست به عنوان سلاحی در خدمت جوامع استعمارزده باشد، چرا که استعمار ادبی را انکار می‌کند.

یکی از پروژه‌هایی که غرب رقم زد، به حاشیه بردن هنر بود تا سیاستمداران و اقتصاددانان بر جامعه مسلط شوند. متأسفانه این الگو به جامعه شرقی هم کشیده شد، در صورتی که پیش از آن، نهاد هنر و نهاد سیاست با هم گفت‌وگو کرده و مسائل را حل می‌کردند.