اخبار

وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی بااشاره به اینکه آیین شب یلدا به امرملی تبدیل شده است، ادامه داد: امر ملی جای خود را در نظام فکری باز کرده است، نظام اجرایی هم نمی‌تواند خود را از آن برکنار کند.

بنا بر باور پیشینیان، در پایان این دراز شب، که اهریمنی و گجسته‌اش می‌دانستند و می‌دانند، تاریکی شکست می‌خورد، روشنایی پیروز و خورشید زاده می‌شود و روزها رو به بلندی می‌نهد. زایش خورشید و آغاز دی را، آیین‌ها و فرهنگ‌های بسیاری از سرزمین‌های کهن آغاز سال قرار دادند، به شگون روزی که خورشید از چنگ شب‌های اهریمنی رهایی می‌یافت و روزی سپند برای مهرپرستان بود.

فال حافظ یکی از سنت‌های فرهنگی ایران است که در شب چله جایگاهی ویژه پیدا کرده است. مهدی محبتی، استاد دانشگاه زنجان و پژوهشگر ادبیات فارسی، معتقد است این آیین نه تنها سرگرمی نیست، بلکه پلی است میان فرهنگ گذشته و تجربه شخصی هر فرد از زندگی، امید و معنا.

مراسم پاسداشت «یلدا» در فرهنگ و تمدن ایران با حضور پرشمار علاقه‌مندان به آیین‌های کهن ایرانی، یکشنبه ۳۰ آذرماه ۱۴۰۴ در تالار اجتماعات شهید مطهری(ره) انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار شد.

در سرمای سخت و سیاه نخستین شب زمستان، ایرانیان گرد هم می‌آیند تا آیینی کهن را گرامی بدارند؛ آیینی که فراتر از مراسمی خانوادگی؛ تاروپودش با تاریخ، نجوم، اسطوره، باور، تمدن و فرهنگِ جمعی یک ملت گره خورده است.

محمد بقایی ماکان، پژوهشگر و تاریخ‌پژوه گفت: در همه جشن‌های کهن مانند نوروز، یلدا، سده و... اندیشه‌های متعالی حضور و وجود دارد که بر این اساس می‌توان گفت که یلدا شب زایش نور یکی از این جشن‌ها بود که با روح ایرانی سازگاری داشته و به همین دلیل تاکنون بر جای مانده است. یلدا در ظلمانی‌ترین اوقات نیز سبب شده تا نشاط و سرزندگی از خانواده‌های ایرانی رخت برنبندد.

یک رویداد اخترشناختی است و با تناسب همراستایی زمین و خورشید، درازناترین شب سال است؛ و همچنین برای ایرانیان شبی شورانگیز است و با جلوه‌هایی مانند دیدار فامیل و خویشان و پیامدهای اجتماعی نیکو که جای سخن بسیار دارد.

علی بلوکاشی در کتاب «شب یلدا» این سنت دیرینه ایران را ریشه‌شناسی کرده است.

یک تاریخ‌نگار و محقق گفت: شب یلدا تنها یک مراسم نیست و یک مبدا فکری، فرهنگی بسیار عمیقی دارد.

انار میوه ایران و ایرانیان است، میوه‌ای به دیرینگی تمدن ایرانی، ایران رستنگاه و زادگاه انار است و ایرانیان از هزاران سال پیش با کاشت این میوه آشنایی داشته‌اند. چنان‌که شماری از شهرها و آبادی‌های انارخیز، در ایران به نام همین درخت موسوم شده‌اند. مثل اناران، انارک، انارو، انارستان، انارستانک، انارشیرین.