اخبار

بررسی متون تاریخ نگاری اسلامی، می تواند به عنوان مسیری برای فهم شیوه ی تفکر مسلمانان درباره ی گذشته در سده های نخست اسلامی تلقی شود. برای این امر می توان با انتخاب رویکرد نظری تفسیرگرایی و ره یافت معناکاوی، منظری متفاوت به این متون داشت.

با مرگ معاویۀ بن یزید (64 ه .ق) خلافت اموی دچار چالشی جدی شد که آن را تا آستانۀ انقراض پیش برد. در هر گوشه از قلمرو خلافت، مدعیانی قدرتمند همچون شیعیان، زبیریان و خوارج سر بر آوردند، اما با قدرت گیری مروانیان و ظهور عبدالملک بن مروان در عرصه سیاسی و به کارگیری امرایی قدرتمند همچون حجاج بن یوسف ثقفی، امویان توانستند بار دیگر قدرت از دست رفته را احیاء نمایند.

حضرت علی(ع) می‌فرماید: «العِلمُ سُلطان، مَن وَجَده صالَ به، ومَن لم یجِدْه صِیلَ علیه». یعنی «دانش» سلطنت و قدرت است. هرکس آن را به دست آورد با آن یورش بَرَد و هر کس آن را از دست دهد بر او یورش بَرَند.در پرتو چنین نگاهی است که درمی‌یابیم چرا امام صادق(ع) بواسطه فعالیت‌های گسترده و عمیق فکری خود از نفوذ پررنگی در جامعه برخوردار بود و بسان یک گوهر درخشان، نگاه‌ها را متوجه خود کرد

آنچه درپی می‌آید، سخنرانی استاد کزازی در بیستمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ خواجوی کرمانی است با موضوع «سنجش خواجو و خواجه در شیوه‌ سخنوری» که در مرکز فرهنگی شهر کتاب ایراد شد.

چند دهه است که تاریخ شفاهی در ایران درحال نشو و نماست. تاریخ شفاهی که در کشورهای توسعه‌یافته برای بیان حال توده و زنان به کار گرفته شد، اما در ایران ابتدا به ابزاری در خدمت پررنگی رجال سیاسی درآمد و بعد از چند دهه پس از ورود به جنگ هشت ساله به روشی برای بیان حال توده اما به شکل کمرنگ تبدیل شد. روشی که هنوز جا دارد که دم بکشد و به ابزاری برای بیان و معرفی قشر ساکت و نادیده جامعه دربیاید. مرتضی نورایی، استاد گروه تاریخ دانشگاه اصفهان و یکی از نظریه‌پردازان تاریخ شفاهی است که قلب تپنده تاریخ شفاهی ایران را از اصفهان هدایت می‌کند و به نوعی به فعالان این حوزه راهنمایی و جهت می‌دهد.

ابوعبداللَّه شمس الدین محمّد بن احمد بن عبدالمؤمن معروف به ابن لبان، فقیه، محدث، مفسر و نویسنده ‏ی مسلمان مصری در سال 679 ق در دمشق به دنیا آمد و دوران كودكی را در زادگاهش گذراند.

ابوبكر عبدالرزاق بن هَمام بن نافِع الحِمْیری صنعانی از دانشمندان و محدثین مشهور قرن دوم و سوم هجری است كه در سال 126 ق در صَنعا در یمن به دنیا آمد. وی دانشمندی آگاه و پرهیزكار بود و بسیاری از علمای آن روزگار، از دانش او بهره برده ‏اند.

جلال‏ الدین همایی متخلص به سنا فرزند میرزا ابوالقاسم (متخلص به طَرَب) و نواده همای شیرازی، از محققان و شاعران معاصر، در حدود سال 1278 ش در اصفهان متولد شد.

«تقلید از تابلوهای قدیمی غیرمستقیم حاوی این نکته است که آثار هنری واقعی در زمان‌های گذشته خلق می‌شد، در حالی‌که جامعه کنونی فقط از آنان کپی‌برداری و تقلید می‌کند و از شناخت معنا و جوشش درونی آن‌ها غفلت می‌ورزند.»١ کاتارینا ممزن در مقدمه ترجمه فارسی رمان «خویشاوندی‌های اختیاری»‌ گوته به نقش «تصویر» در این رمان می‌پردازد و معتقد است اینجا همان‌گونه که تصویر به زندگی راه می‌یابد، زندگی نیز در تصویر به انقیاد در می‌آید.

آیت اللَّه محمدحسین كاشف الغطاء در حدود سال 1255 ش (1294 ق) در خانواده‏ای اهل علم و فضیلت در نجف اشرف به دنیا آمد. در نوجوانی، مقدمات علوم را فرا گرفت و سپس در محضر استادان بزرگی همچون آخوند خراسانی، سیدمحمدكاظم یزدی و میرزا حسین نوری به شاگردی نشست. ایشان، مدارج علمی را به سرعت پیمود و پس از وفات علامه یزدی، مرجع تقلیدِ عده زیادی از مردم گردید.