اخبار

دکتر «فالک کوش ملچارسکی» دندانساز اهل لهستان در دوره «احمدشاه قاجار» وارد ایران شد. زمان ورود او مشخص نیست اما گویا مقارن با جنگ جهانی اول و در نیمه دهه 1290 هجری شمسی بوده است.او در فن دندانسازی بسیار چیره دست و ماهر بود.

بیش از یک قرن پیش سفرنامه‌ای منتشر شده است با عنوان «خاطرات خانم دندانساز» که تاکنون در ایران ناشناخته مانده است. این سفرنامه خاطرات یک زن جوان اتریشی یهودی تبار است که دست روزگار او را در دهه آخر سلطنت «ناصرالدین شاه» قاجار به ایران و کشورهای شرقی می‌آورد. خانم «ماتیلدا والد» در سال 1886 میلادی مطابق با 1264هجری شمسی در سن 29 سالگی، پس از طلاق از همسر، به همراه دختر 9 ساله‌اش از نیویورک راهی سرزمین پرشیا می‌شود. وی ابتدا از مرز بندر انزلی وارد ایران شده و از آنجا سوار بر قاطر و کجاوه به رشت و تهران می‌رود و سرانجام از تهران راهی اصفهان می‌شود تا به برادرش «میخاییل والد» که در دربار شاهزاده «مسعود میرزا ظل السلطان» پسر ناصرالدین شاه دندانساز بود بپیوندد.

صفحه اول روزنامه های امروز سه شنبه 21 شهریور

کتاب قلعه تل که در قالب روایت و وجه دراماتیکی اشیای موزه‌ای نگاشته شده از سوی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری منتشر شد.

مطالعۀ گردش دهر و گذشت روزگار و ملاحظۀ اسناد مربوط به «قرون خالیه» در حقیقت عین حکمت الهی است. همچنانکه هر کسی به مدد قوۀ سامعۀ خود گردش و گذشت زمان را اندازه می گیرد و آنچه را می گذرد و متناوباً حس و ادراک می کند، هیئت حکیمان الهی هر امتی نیز در حکم گوش آن امت می باشند و به همان قرار معنی تحولات و تاریخ آن امت را حس و ادراک می کنند.

بیست و یکمین نشست تاریخ شفاهی کتاب فردا با حضور داوود موسایی در سرای اهل قلم برگزار می‌شود.

اعتقاد به تاثیر اجرام سماوی در سرنوشت بشر شاید سابقه ای به درازنای عمر او داشته باشد. چنین نگرشی نسبت به اختران در میان تمامی تمدن های باستانی از جمله ایران نیز وجود داشته است. با ظهور اسلام و با توجه به نقش و جایگاه انسان در این دین، باور به احکام نجومی برای مدتی به فراموشی سپرده شد.

شخصیت علمی خالد بن یزید و تلاش های او در جهت کسب و گسترش دانش، از دید محققان همواره مورد شک و تردید بوده و با گسترش زمینة تحقیق در ریشه های علم صورتی افسانه ای به خود گرفته است.

با تشکیل دولت صفویه (907- 1135ه.ق.) در گستره ی جغرافیایی ایران، که به پایان یافتن پراکنده حکومتی و برقراری وحدت سیاسی در این کشور منجر شد، از آن پس جامعه ی ایرانی تحت تأثیر گرایشات سیاسی و مذهبی این سلسله قرار گرفت.

دولت آل بویه در سه حوزه جغرافیای متفاوت با تشکیلات درباری و دیوانی، فضای تساهل و تسامح، فرصتی را برای فعالیت تمام اقشار مختلف اجتماعی، از جمله سایر ادیان بزرگ الهی که تقریبا در اکثر مناطق ایران این دوره به صورت پراکنده بودند، فراهم آورد.