اخبار

کتاب «اساطیر خاورمیانه؛ درسگفتارها» نوشته عباس مخبر به‌تازگی توسط نشر مرکز منتشر و راهی بازار نشر شده است.

پژوهشگران با بررسی سکه‌های موزه تخت جمشید به یافته‌های تازه‌ای درباره شاهان محلی پارس از قرن سوم پیش از میلاد دست یافتند. پژوهش روی این سکه‌ها، نام تعدادی از شاهان محلی را که در نوشته‌های تاریخی اشاره‌ای به آنها نشده است، آشکار کرد.

کتاب‌های «از آتروپاتن باستان تا آذربایجان و کردستان» نوشته عباس جوادی و «جنگ سرد روم و پارت» نوشته جان پوارو به تازگی منتشر شده‌اند.

نشست اسنادی از فرهنگ و گویش زردشتی با سخنرانی دکتر حمیدرضا دالوند، دکتر محمد جعفری قنواتی، دکتر فرزانه گشتاسب و با حضور نویسندۀ کتاب، دکتر مهرداد قدردان و به دبیری علمی، دکتر شاهین آریامنش یکشنبه 20 خردادماه 1403 ساعت 10 تا 12 در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار می‌شود.

نشست «هخامنشیان در دریای سیاه» بیست‌ونهم اردیبهشت‌ماه 1403 در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد.

هشتمین نشست از سلسله نشست‌های انتقادی اسلام و باستان متأخر با عنوان «تأملاتی در مطالعات مانوی_اسلامی» توسط گروه مطالعات تاریخی و فرهنگی قرآن پژوهشکده مطالعات قرآنی، سی‌ویکم اردیبهشت‌ماه، با سخنرانی دکتر محمد شکری فومشی (عضو هیات علمی دانشگاه ادیان و مذاهب قم) و دکتر پریسا عطائی نظری (پژوهشگر مطالعات قرآنی) در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد.

نشست «عهد اردشیر» به یاد سید محمدعلی امام شوشتری با سخنرانی دکتر محمدرحیم ربانی‌زاده، دکتر عبدالرحمن حسنی‌فر و با حضور ویراستار کتاب دکتر عسکر بهرامی و به دبیری علمی دکتر شاهین آریامنش چهارشنبه 23 خردادماه 1403 ساعت 10 تا 12 در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار می‌شود.

جهانگیر در سال ۱۲۰۶ خورشیدی به دنیا آمد. پدرش محمدخان از ایل قشقایی، طایفه دره شوری، تیره جانبازلو و از ساکنان وردشت سمیرم و مادرش اهل دهاقان سمیرم بود و به همین سبب مردم اصفهان، جهانگیرخان را دهاقانی نامیده‌اند.

کهن‌ترین نسخه تاریخدار و کامل مثنوی در کتابخانه‌های ایران، نسخه شماره ۱۲۳۲۶ (شماره ۲۳۲۶/ ف قدیم) کتابخانه ملی ایران است که در سالهای ۷۱۵-۷۱۶ق کتابت شده است. این نسخه پیشتر به علامه محمد قزوینی تعلق داشت و مدت کوتاهی قبل از مرگ او در سال ۱۳۲۸ش به کتابخانه ملی ایران منتقل شد.

روش ابن‌خلدون نه فلسفی و انتزاعی، نه نقلی و استنباط فقهی است. او البته به آیات و روایات توجه دارد و حتی نظیر اندرزنامه‌ها، در متن ابن‌خلدون نیز اشاره به رویدادهای تاریخی وجود دارد. فرق او اما با این آثار این است که می‌کوشد بر عقل و نه نقل، تکیه کند و در ضمن به‌نحوی استقرایی به مشاهده و تبیین رخدادهای تاریخی بپردازد.