اخبار

از کوچه‌پس‌کوچه‌های پشت ساختمان مجلس شورا و مسجد سپه‌سالار که میدان بهارستان را به سوی میدان شهدا بروی، به خیابانی وارد می‌شوی که تاریخ را در خود نهفته دارد؛ همان‌جا که روزگاری «ژاله» نامیده می‌شد و به یادگار جنبش مردم ایران در ‌سال ١٣٥٧ و مجاهدت‌های‌شان در مسیر پیروزی باورهای دینی و ملی بر حکومت ستم، امروز «مجاهدین اسلام» نام گرفته است.

کمی که بنگری نشانه‌ها تو را می‌برند به گذشته. صدای رفت‌و‌آمد موتورسیکلت‌ها، فریاد باربران، جیغ بوق خودروها نمی‌گذارد این‌جا صدا به صدا برسد. اینها صداهای امروزند، جایگزین آواز پرندگانی شده‌اند که دیروز از فراز درختان این محله سرداده می‌شد. از هیاهوی باربرها و وانتی‌هایی که یخچال، تلویزیون، کولر و دیگر تجهیزات زندگی امروزی را به دست خریداران‌شان می‌رسانند، اگر بگذری، چند گامی پایین‌تر پرت می‌شوی به یکی از قدیمی‌ترین محله‌های پایتخت با خانه‌های قدیمی و کوچه‌های تنگ و تودرتوی آشتی‌کنان؛ محله‌ امامزاده یحیی و کوی میرزا محمود وزیر یکی از بخش‌های محله عودلاجان قدیم.

غلامرضا مین باشیان در سال 1240 خورشیدی در تهران بدنیا آمد. در سال 1258 در میان شاگردان کلاس نقاشی و زبان فرانسه در دارالفنون شاگرد دوم شد و یک قطعه نشان از ناصرالدین شاه دریافت کرد. پدرش «نصرالله خان مهندس نوری» وقتی او را در زمینه موسیقی مستعد دید، فرزندش را به شعبه موسیقی دارالفنون که تحت ریاست آلفرد ژان باپتیست لومر اداره می‌شد، سپرد. وی در آن مدرسه به تحصیل پرداخت و پس از فراغت از تحصیل به تعلیم در همان جا گمارده شد و سمت معاونی لومر را یافت.

در دی ماه سال 1235 خورشیدی به درخواست دولت ایران دو کارشناس موزیک نظام به نام «بوسکه» (Bousluet) و «رویون» (Rouillon) ازطرف دولت فرانسه به ایران اعزام و یک دسته موزیک نظامی با روش موزیک نظام فرانسه در ایران تأسیس کردند که «موزیک سلطنتی» نامیده شد.

مردم از دل تاریخ به صدا در می‌آیند، نه در كتاب‌های رسمی و مرسوم تاریخی یا روایت‌های پیروزمندان كه به شرح حال بزرگان و قهرمانان و نخبگان اختصاص دارند، بلكه در دل داستان‌ها و قصه‌هایی كه نویسندگان روایت می‌كنند. مردمی كه اگرچه از صافی آنها كه به امر قدرتمندان یا ثروتمندان قلم می‌گردانند، عبور نمی‌كنند، اما روایت‌شان از وقایع و رویدادها را با رسانه‌ای بارها گسترده‌تر و شنیدنی‌تر و خواندنی‌تر و صد البته ماندگارتر ثبت می‌كنند، برای آیندگان. با داستان و با ادبیات. «ما نیز مردمی هستیم».

موضوع مهم دیگر، در خوداتکایی و استقلال نهاد علم و نحوه تأمین مالی آن است. حوزه نجف اشرف به استقلال خود در اقتصاد، نظام آموزشی و سیاست سخت حساس است و هیچ دخالتی را از سوی حکومت یا غیر حکومت در امور خود نمی‌پذیرد.

صفحه اول روزنامه های امروز شنبه 16 دی

از آن هنگام که بشر برآن شد تا با مرکب، یعنی نخستین نمایشگر بی زبان و آرام افکار و علم و ادب، بر روی پاپیروس، برگ نخل، عاج، چوب و چرم حیوانات و غیره به نوشتن پردازد، بی شک برای حفظ و نگاهداری آن ظرفی ساخت که شکل و ترکیب این ظرف در میان اقوام گوناگون، گونه گونه بود.

مردم ایران در روزگار ساسانی، شاید برای نخستین بار، هم از راه دیرها و دانشگاههای آرامی که در شهرهای انطاکیه و ادس و نصیبین و تیسفون و قنسرین و جندی شاپور بنیاد نهاده شده و جندین دانشمند ایرانی در آنجاها به بار آمده و در ترجمۀ کتابهای فلسفی یونانی و نگارش رساله های علمی به زبان های پهلوی و سریانی دست داشته اند

معمولا الفاظ عرفان و تصوف را به جای هم و به یک معنی به کار می برند ولی هر یک از این دو لفظ تاریخ خاص خود دارد هرجند که تاریخ این هر دو در پایان به هم پیوسته و با هم جمع شده اند در اینجا مجال آن نیست که تاریخ الفاظ عرفان و تصوف و سیر معانی این دو لفظ را بازگوئیم