شورشی بیگانه

1394/8/17 ۰۹:۴۰

شورشی بیگانه

«آلبر كامو»، نویسنده توانا و فیلسوف نامی فرانسوی است كه همچون «ژان پل سارتر»، از روشنگران مكتب «اگزیستانسیالیسم به شمار می‌رود. او در سال ۱۹۵۷ و در سن ۴۴ سالگی، موفق به دریافت جایزه نوبل ادبی شد. كامو پس از «رودیارد كیپلینگ»، جوان‌ترین نویسنده‌ای است كه به دریافت این جایزه نایل آمده است. «آلبر كامو» در هفتم نوامبر ۱۹۱۳، در «موندووی» الجزایر و در خانواده‌ای فرانسوی - الجزایری به دنیا آمد. مادرش اصل و نسب اسپانیایی داشت و پدرش، «لوسین»، در جنگ «مارن» كه در سال ۱۹۱۴ و طی جنگ جهانی اول رخ داد، در حین مبارزه داوطلبانه كشته شد و به همین دلیل، دوران كودكی «كامو» در فقر و تنگدستی گذشت.

«آلبر كامو»، نویسنده توانا و فیلسوف نامی فرانسوی است كه همچون «ژان پل سارتر»، از روشنگران مكتب «اگزیستانسیالیسم به شمار می‌رود. او در سال ۱۹۵۷ و در سن ۴۴ سالگی، موفق به دریافت جایزه نوبل ادبی شد. كامو پس از «رودیارد كیپلینگ»، جوان‌ترین نویسنده‌ای است كه به دریافت این جایزه نایل آمده است. «آلبر كامو» در هفتم نوامبر ۱۹۱۳، در «موندووی» الجزایر و در خانواده‌ای فرانسوی - الجزایری به دنیا آمد. مادرش اصل و نسب اسپانیایی داشت و پدرش، «لوسین»، در جنگ «مارن» كه در سال ۱۹۱۴ و طی جنگ جهانی اول رخ داد، در حین مبارزه داوطلبانه كشته شد و به همین دلیل، دوران كودكی «كامو» در فقر و تنگدستی گذشت.

در سال ۱۹۲۳، كامو در آزمون ورودی آموزشكده‌ای پذیرفته شد و پس از پایان تحصیلات خود در آنجا به دانشگاه الجزایر راه یافت. او در كنار تحصیل، فعالیت ورزشی فراوانی داشت و دروازه‌بان تیم فوتبال دانشكده بود، اما ابتلا به بیماری سل در سال ۱۹۳۰، به فعالیت ورزشی و فوتبال «كامو» خاتمه داد. او كه توانایی مالی چندانی نداشت، به ناچار كلاس‌های خود را به صورت نیمه‌وقت در دانشگاه انتخاب كرد و سه روز از هفته را مشغول كار و كسب درآمد بود؛ از معلمی سرخانه گرفته تا كار در موسسه شهاب شناسی. او در سال ۱۹۳۵، موفق به دریافت مدرك لیسانس در رشته فلسفه شد و در ماه مه ۱۹۳۶، از رساله فوق‌لیسانس خود با موضوع «پلوتینوس» - كه پیرو مكتب افلاطونیون جدید بوده است - دفاع كرد. كامو در همان دوران دانشجویی به عضویت حزب كمونیست در آمد و دلیل اصلی آن را درك اوضاع سیاسی اسپانیا می‌دانست كه سرانجام به جنگ داخلی اسپانیا منجر شد. در سال ۱۹۲۶، حزب كمونیست مستقل الجزایر (PCA) تاسیس شد و در چنین وضعیتی، كامو به همكاری سیاسی با حزب مردمی الجزایر (Le Parti du Peuple Algerien) پرداخت. این امر مشكلات زیادی را بین او و سران حزب كمونیست به وجود آورد.

به همین دلیل، «كامو» را به‌طور رسمی، «تروتسكی» - صاحب ایده‌های كمونیستی و حامی انقلاب سراسری جهانی - نامیدند؛ كه به معنای نفی او از كمونیسم استالینی بود. او در سال ۱۹۳۴ با «سیمون های» كه اعتیاد زیادی به مرفین داشت، ازدواج كرد و زندگی مشترك‌شان به دلیل عدم تعهد «سیمون» به «آلبر»، به جدایی انجامید. كامو در سال ۱۹۳۵، موسسه «تئاتر كارگردان» را بنیان نهاد كه تا سال ۱۹۳۹ پا بر جا بود. وی در خلال سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۳۹، در روزنامه سوسیالیستی «آلجر ریپابلیك» مشغول به كار شد و با نوشتن مقاله‌هایی درباره مردمان عربی كه به سختی در الجزایر زندگی می كردند، شغل خود را از دست داد و به دلیل ابتلا به بیماری سل، از پیوستن به ارتش فرانسه هم بازماند.

كامو در سال ۱۹۴۰ با «فرانسیس فار» ازدواج كرد و در مجله فرانسوی «پاریس - سور» مشغول به كار شد. با شروع مرحله اول جنگ جهانی دوم كه آن را «جنگ تلفنی» می‌نامند، كامو مواضعی صلح‌‌طلبانه داشت، اما با مشاهده مراسم اعدام «گابریل پری» در پاریس بیان داشت كه این حادثه، تنفر او را نسبت به آلمان‌ها برانگیخته است.

وی پس از این حادثه به «بوردو» نقل مكان كرد و در همان سال، نوشتن نخستین آثار ادبی خود، «بیگانه» و «افسانه سیسی فوس» را به پایان رساند. او در سال ۱۹۴۲ به الجزایر بازگشت و در خلال جنگ جهانی اول، به هسته مقاومت فرانسه با نام «كومبات» پیوست و یك نشریه زیرزمینی با همین نام منتشر كرد. هدف اصلی این گروه، فعالیت بر ضد حزب نازی بود. كامو در سال ۱۹۴۳، سر دبیر نشریه سازمان مقاومت شد و با آزادسازی پاریس به دست متفقین، بر ادامه مبارزه مطبوعاتی‌اش تاكید كرد و هنگامی كه روزنامه «كومبات» به نشریه‌ای با اهداف اقتصادی تبدیل شد، از سمت سردبیری استعفا داد.

پس از جنگ، كامو با سفر به سراسر امریكا، سخنرانی‌های فراوانی در باب اگزیستانسیالیسم فرانسوی انجام داد. او كه دارای گرایش‌های سیاسی چپ بود، با انتقاد شدید از سیاست‌های كمونیسم، دشمنی آنان را بر ضد خود برانگیخت. در سال ۱۹۴۹ بیماری او شدت بیشتری یافت و به مدت دو سال در تنهایی بسر برد. در سال ۱۹۵۱، مقاله «شورشی» را منتشر كرد كه تحلیلی فلسفی درباره شورش و انقلاب است. او كه در دهه ۵۰ زندگی خود را وقف اقدامات بشردوستانه كرده بود، در سال ۱۹۵۲ از فعالیت در یونسكو سرباز زد و در سال ۱۹۵۳، جزو انگشت شمارترین سیاستمداران چپی بود كه به انتقاد از سیاست شوروی در برخورد با گردهمایی‌های كارگری پرداخت. «كامو» در ۴ ژانویه ۱۹۶۰ در یك سانحه رانندگی جان سپرد. خودرو آنها در ۲۴ كیلومتری شهر «سانس» و در بزرگراه RN۵ حاشیه دهكده «پتیویل» نزدیك «مونتهرو» از جاده منحرف شد. آلبر كامو در صندلی عقب خودرو نشسته بود و در این سفر همراه خانواده دوست ناشرش، «میشل گالیمار»، بود. او پیش از این سانحه در جایی گفته بود:

«مرگی كه در اثر تصادف و رانندگی رخ دهد، خنده دارترین و بی معنا‌ترین نوع مرگ است».

منبع: روزنامه اعتماد

نظر دهید
نظرات کاربران

کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.

گزارش

برچسب ها

اخبار مرتبط

ورود به سایت

مرا به خاطر بسپار.

کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما

کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور

کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید

ارسال مجدد کد

زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:

ثبت نام

عضویت در خبرنامه.

قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید

کد تایید را وارد نمایید

ارسال مجدد کد

زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.: