مهدوی دامغانی: دکتر شهیدی استاد علاّمه و «سیّد الطائفه» بود

1393/10/23 ۱۳:۱۳

دکتر احمد مهدوی دامغانی درباره شخصیت دکتر شهیدی می‌نویسد: او به معنای واقعی در زمان ما «سیّد» شناخته می‎شد و منِ بنده همواره از آن استاد علاّمه به «سیّد الطائفه» تعبیر می‎کردم. دکتر احمد مهدوی دامغانی: منِ بیچاره که در بیش از شصت سال از عمرم را به نعمت دوستی و در حقیقت « اُخوّت شرعیِ» رضوان جایگاه دکتر سیّد جعفر شهیدی حَشَرَه اله مع اجداالله الطّاهرین، متنعم بوده‎ام و اینک جُز بیان اشتیاق و شرح درد فراق او چه می‎توانم عرض کنم؟

دکتر احمد مهدوی دامغانی درباره شخصیت دکتر شهیدی می‌نویسد: او به معنای واقعی در زمان ما «سیّد» شناخته می‎شد و منِ بنده همواره از آن استاد علاّمه به «سیّد الطائفه» تعبیر می‎کردم.

دکتر احمد مهدوی دامغانی: منِ بیچاره که در بیش از شصت سال از عمرم را به نعمت دوستی و در حقیقت « اُخوّت شرعیِ» رضوان جایگاه دکتر سیّد جعفر شهیدی حَشَرَه اله مع اجداالله الطّاهرین، متنعم بوده‎ام و اینک جُز بیان اشتیاق و شرح درد فراق او چه می‎توانم عرض کنم؟

دربارۀ آن عالمِ جلیل‎القدر که پیش از آن که استاد اساتید حاضر و شاید استاد اساتیدِ استادان جوان حاضر گردد و اهل تحصیل منظّم و مرتّبی را طی کرده و به مراتب عالیه با درک محضر منّور خلد مقام حضرت مستطاب آیت الله العظمی الخوئی قدس الله رُوحه نائل گردیده است و پس از مراجعت از نجف اشرف، این مهد علمی عظیم الشأن هزار سال تشیّع که لَمسَجِدُ اُسّسَ علی التقوێ من اولّ یومِ و صفی از آنست.

از تعالیم بزرگترین رجال علم و ادب و عرفان در سال‌های ۱۳۲۷ تا ۱۳۴۰ بهره‎مند شده و سرآمد اختران خود گشته و سپس در کسوت استادی شاگردان بسیاری را در عرصه ادب و فرهنگ ایران اسلامی تربیت فرموده است و به علاوه تصحیح و تحقیق کتاب عظیم « لغت نامه » مرحوم علاّمه دهخدا را عهده‎دار شده است و به تألیف و ترجمه بسیاری از کتب سودمند موفق شده است و به تفصیل هم نمی‎توان حق مطلب را ادا کرد تا چه رسد به چند سطری مختصر.

امیدوارم اگر به دو بیت حضرت مولانای رومی درباره ضیاءالحق حسام‎الدین ، تَمثُّل و استشهاد کنم حمل بر مبالغه نشود که:

مدح تعریف است و تَخریقِ حجاب     فارغ است از مدح و تعریف آفتاب

مادحِ خورشید مدّاح خود است         که دو چشمم روشن و نا مُرمَد است

مرحوم دکتر شهیدی علاوه بر علوم و فضایلی که به آن اشاره کردم، به مقتضای حدیث شریف که «العلمُ نورً یقدِفه الله فی قلب من یشاد» از آن علم که درس نیست قلب و روحش منوّر شده بود، به بسیاری از صفات و خُلقیّات حسنه متّصف و  مزیّن شده بود.

مردی متواضع و خَدوم و بسیار خیرخواه و سعادتمند بود آزاده‎ای بود که مال در کف او قرار نداشت از رقّت احساس و سعۀ صدَر و لطافتِ طبع و ظرافتِ ذوق و سَماحتِ خلق، با دنیاداری و مال اندوزی و یا معارضه و مُنافثه در مسائل مادی و جاه‎طلبی به کلی برکنار بود، خانۀ وسیع و کتابخانه نفیس خود را وقف عامّ فرمود، همۀ آثار سودمند علمی و ادبی او در حال حاضر از مراجع موثّق تحقیقات ادبی است.

او به معنای واقعی در زمان ما «سیّد» شناخته می‎شد و من بنده همواره از آن استاد علاّمه به «سیّد الطائفه» تعبیر می‎کردم .حق تعالی انشاءالله روح مطهّر او را بدرجات عالیه‎ی قُرب ارتقا دهاد و به معدودی از هم‎دوره‏ای‎های دانشگاهی آن مرحوم که در حال حاضر از اساطین اویند عمر دراز مرحمت فرماید و به شاگردان وفادر او که همسر با وفای من بنده دکتر تاجماه آصفی هم از چنان افتخاری برخوردار است توفیق سرمشق قرار دادن او را در تَتبّع و تحقیق مطالب ادبی ارزانی فرماید.

خبرگزاری ایبنا