تاریخ در چنین روزی

عالم ربانی، آیت ‏اللَّه سید اسماعیل اصفیایی شِندآبادی در سال 1289 ش در روستای شندآباد از توابع شهرستان شبستر در آذربایجان شرقی دیده به جهان گشود. وی پس از طی دروس مقدمات و سطح، وارد حوزه علمیه تبریز شد و در درس استادان نامدار آن حوزه همچون: سید مرتضی خسروشاهی و میرزا ابوالحسن انگجی بهره‏ ای وافر برد تا آن كه خود یكی از مدرسان ماهر حوزه تبریز گشت.

علی بن هلال كاتب بغدادی مكنی به ابوالحسن، ملقب به علاءالدین و معروف به ابن بوّاب، از ادبا، فضلا و مشاهیر قرّا و خطاطین و خوشنویسان اوایل قرن پنجم هجری می‏ باشد. وی در حُسن خط و فن كتابتِ نسخ و ثلث بسیار شهره بود و كمتر كسی چون او در این هنر سرآمد است. وفات ابن بوّاب در سال 413 یا 423 قمری در بغداد واقع شد و در جوار احمد بن حنبل دفن گردید.

در اثر فراگیر شدن ظلم و فساد و فقر و قحطی، در اواخر سلطنت مظفرالدین شاه قاجار، علما كه از وضع موجود به شدت رنج می‏ بردند، جهت اصلاح اوضاع و فشار به دولت، تصمیم به مهاجرت از تهران به حرم حضرت عبدالعظیم در شهر ری گرفتند. این سفر كه در 22 آذر ماه 1284 ش برابر با 16 شوال 1323 صورت گرفت به مهاجرت صغری شهرت یافت و در ابتدا شامل دو هزار نفر بود. پس از چند روز، به تعداد متحصّنین افزوده گشت و از ده هزار تن فراتر رفت.

غلامرضا میرزاجانی متخلص به قدسی - كه بعدها نام خود را به قدسی‏ نژاد تغییر داد - مشهور به غلامرضا قدسی مشهدی، در سال 1304ش در مشهد به دنیا آمد. او در دروس ادبی ادیب نیشابوری ثانی شركت جست و فقه و اصول را نزد سیدهاشم قزوینی فرا گرفت. از شانزده سالگی به سرودن شعر پرداخت و پس از مدتی با همكاری دوستانش به تأسیس انجمن ادبی فردوسی مشهد اقدام نمود.

دكتر علی اصغر سروش در سال 1287 ش به دنیا آمد و پس از اتمام تحصیلات، به كار تحقیق و ترجمه پرداخت. سروش علاوه بر ترجمه كتب از زبان فرانسه به فارسی، به زبان‏های انگلیسی و عربی نیز تسلط كامل داشت.

ابوحارث عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، بزرگ قبیله‏ ی قریش در زمان جاهلیت و از بزرگانِ عرب بود. وی مردی عظیمُ الشّان، رفیع منزِلَت، متَّصف به اوصاف پسندیده و مشهور به افعال حمیده بود.

پیامبر اكرم(ص) در 25 سالگی با مشورت و یاری عمویش ابوطالب(ع) با بانوی صاحب نام قریش، خدیجه بنت خُویلَد ازدواج نمود. خدیجه‏ ی كبری(س) در تمام 25 سال زندگی مشترك با پیامبر اكرم(ص) یار و غمخوار آن حضرت بود.

شیخ ابوالقاسم جعفر بن محمد بن جعفر بن موسی بن قُولَوِیه قمی معروف به ابن قولویه، از مشاهیر فقهای امامیه و بزرگان حدیث قرن چهارم هجری است كه در كلمات علمای رجال، از او به عظمت یاد شده است. تاریخُ الشهورِ و الحَوادِث، الشَّهادات، كامِلُ الزّیارات و... از تالیفات او هستند. وی در كاظمین وفات یافت و در پایین پای حضرت امام جواد و در كنار شیخ مفید، مدفون گردید.

در سال 912 ق یك ناوگان پرتغالی به فرماندهی دریاسالار آلفونس آلبوكرك به جزیره‏ی هرمز در خلیج فارس رسید. نماینده‏ ی پادشاه پرتغال فوراً به اهمیت فوق‏ العاده راهبردی و تجاری محل كه مسلط بر مدخل ورودی خلیج فارس بود پی برد.

یكی از وقایع مهم و با اهمیت دوران جنگ جهانی دوم، تشكیل كنفرانس عالی سران سه كشور متفقین در تهران است كه بی‏شك در تعیین سرنوشت جنگ جهانی دوم و سرنوشت سیاسی ایران حائز اهمیت بسیار می‏ باشد.