اخبار

سفرنامه ‌ها یکی از منابع مهم در شناخت بهتر فرهنگ مردم ایران است. بزرگترین مزایا و محاسن سفرنامه‌ها را می‌توانیم به خاطر اشتمال آنها بر مطالب گوناگون و مختلف و مسائلی که در دیگر کتاب‌ها و منابع نیامده است بدانیم.

لامبر مولیتور در کتاب خاطراتش می‌گوید که به ایران علاقه‌مند شد؛ طوری که با زبان فارسی آشنا شد و روابطش با مردم محلی و همکاران ایرانی‌اش رو به بهبود نهاد. او در تمام سال‌های خدمتش در ایران همیشه برای منافع کشور میزبان و ساکنانش گام برداشت و سعی کرد با درک کامل و پیوسته آداب و رسوم محلی، آنها را رعایت کند.

نجمه ملک‌پور از نقش پترکبیر در بسترسازی تحقیقات ایران‌شناسی و همچنین تأثیر شرق‌شناسان آلمانی در پی‌ریزی بنیادهای شرق‌شناسی روسی و مکاتب مختلف ایران‌شناسی در دورۀ تزاری سخن گفت و به پیشگامان این دانش در رشته‌های مختلف اشاره کرد.

ویلیام کنت لافتوس، شرق‌شناس انگلیسی قرن نوزدهم، در سفرنامه خود، توصیف‌های جالب توجهی را از اوضاع اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی کربلا در این قرن بیان می‌کند و می‌گوید: پیوسته جنازه‌ها را برای دفن به کربلا می‌آوردند، زیرا آرزوی دفن شدن در اینجا، در خاکی که خون امام حسین(ع) با آن آمیخته شده، یکی از آرزوهای بزرگ مسلمانان و برتر از همه ارزش‌هاست.

کتاب «حظ کردیم و افسوس خوردیم» گزارشی است از سفر دو جوان قاجاری که در سفر اول مظفرالدین شاه به فرنگ همراه او بوده‌اند.

«سفرنامه یوهان شیلت برگر» به عنوان یک سفرنامه، شامل گزارش‌های ارزشمندی از دوره تیموریان است که اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را به تصویر می‌کشد.

ساسان طهماسبی، پژوهشگر و مترجم گفت: تعداد سفرنامه‌های دوره صفوی که تاکنون ترجمه شده‌اند، در قیاس با انبوهی از سفرنامه‌ها که هنوز ترجمه نشده‌اند، بسیار اندک است، بااین‌وجود، کوشیدم متنی را برای ترجمه انتخاب کنم که تا حد ممکن، متمایز باشد.

فلوران ایدالو: با وجودی که نیکولو در نگارش دیپلماتی غنی بود،‌ اما «دستار و گل سرخ» آخرین اثر اوست و این نشان می‌دهد که ایران در قلب و پیشینه حرفه‌ای او چه میزان اهمیت داشته است.

کتاب «سفر با کاروان» در قالب سفرنامه به قلم ژوزف فیلیپ پی‌یر فریه منتشر و روانه بازار کتاب شد.

سفرنامه میرزا حسن‌خان (صاحب دیوان) سفر یا فرار میرزا حسن‌خان را از تهران به تبریز، طی 23 روز از تاریخ دهم رجب تا سوم شعبان سال 1301 قمری شرح می‌دهد. میرزا حسن‌خان نام این سفر ناگهانی را «الفراریه» گذاشته و علت آن را دلگیرشدن از پدر خویش ذکر کرده است.