اخبار

نوزدهم مهر زادروز محمدرضا شفیعی کدکنی است، از چهره‌های مطرح شعر معاصر و استاد ممتاز دانشگاه تهران.

محمد‌رضا شفیعی‌کدکنی نامی است که زبان و ادبیات فارسی گرهی ناگسستنی با آن خورده است. تقریبا ناممکن است که شما در وادی ادبیات فارسی قدمی بنهید، اما به گونه‌ای به آثار ایشان محتاج نشوید. تقریبا تمام کسانی که بعد از شفیعی در این راه قدم نهاده‌اند، یا به شکل مستقیم از محضر او بهره‌مند شده‌اند یا از آثار او استفاده کرده‌اند.

می‌توان در مثنوی شریف بر بلاغت شگفت‌‌آور مولانا آفرین گفت که چگونه فضای داستان را می‌آراید. از عطار و ابوسعید ابوالخیر که بگذریم، سومین حوزه پژوهشی محمدرضا شفیعی کدکنی را می‌توان «مثنوی» و بیش از آن «غزلیات شمس» و در یک کلام، منظومه شخصیت و اندیشه مردی به نام مولانا دانست. دکتر شفیعی کدکنی به یک اعتبار مولانا را بزرگترین چهره تاریخ و فرهنگ اسلام و ایران می‌داند.

نویسنده کتاب‌های «شفیعی کدکنی و هزاران سال انسان» و «صدها سال تنهایی» گفت: در دوران معاصر که تحقیقات آکادمیک به ایران آمده‌اند، هیچ محققی در طراز استاد شفیعی کدکنی نداریم.

مترجم کتاب «ادوار شعر فارسی» محمدرضا شفیعی کدکنی به زبان ارمنی، تداوم ترجمه آثار فاخر آکادمیک در حوزه‌های مختلف ایرانشناسی از جمله ادبیات فارسی را در ارتقای سطح دانش ایرانشناسان و پژوهشگران ارمنی مؤثر عنوان کرد.

ابوسعید ابوالخیر(357 – 440 ه.) یکی از بزرگترین عارفان جهان اسلام و یکی از نوادر فرهنگ ایران‌زمین است. کتاب‌هایی که در مقامات او نوشته شده از قبیل «اسرار التوحید» و «حالات و سخنان» ابوسعید ابوالخیر از مهمترین منابع تصوف خراسان و از مهمترین سرچشمه‌های آگاهی در باب نخستین نمونه‌های شعر فارسی است. به ویژه نقطه‌های آغازین تجربۀ شعر عرفانی فارسی.

صفحه منسوب به محمدرضا شفیعی کدکنی، چند بیت را به عنوان "ابیات جعلی و برساخته دیگران به نام فردوسی" منتشر کرد.

نثرالدرّ نام کتاب مهمی است از ابوسعد منصوربن حسین آبی که در دهه آغازین سده پنجم هجری نوشته شده است. این کتاب، نوعی سفینه یا آنتولوژی است مشتمل بر هفت فصل در مورد مسائل مختلف که به کار همه صنوف، اعم از دبیران و خطیبان و شاعران و ندیمان و حتی و شاهان و رعایا می آید.

«عرفان» چیزی نیست مگر «نگاه هنری و جمال شناسانه نسبت به الاهیات و دین». از این چشم انداز، هیچ دین و مذهبی وجود ندارد که در آن نوعی «عرفان» وجود نداشته باشد. حتی اگر کسانی باشند که، به هر دلیلی، یک دین و مذهب جدید را اختراع کنند و عده یی هم، به طور مفروض، بدان مذهب و دین ایمان بیاورند، پس از مدتی خود به خود به دو گروه تقسیم می شوند:

امروز هشتادمین سالروز درگذشت بانوی شعر ایران، رخشنده اعتصامی (۲۵ اسفند ۱۲۸۵ ـ ۱۵ فروردین ۱۳۲۰) متخلص و معروف به «پروین» است که به‌راستی در طی این مدت نه چندان کوتاه چونان اختری تابنده در سپهر شعر پارسی درخشیده است. نوشتار حاضر بخشی از کتاب ارجمند «با چراغ و آینه» (چاپ اول: ۱۳۹۰) است که به بررسی ادبیات معاصر می‌پردازد، ولی به همین حوزه محدود نمی‌ماند و بخشی از تاریخ سیاسی و اجتماعی این دیار را نیز در بر می‌گیرد.