بزرگداشت « مرتضی احمدی » در شب بخارا

1392/7/22 ۱۱:۰۲

«شب مرتضی احمدی» صدوسی‌و چهارمین شب از شب‌های مجله بخارا بود که عصر روز شنبه 20 مهر 1392 با همکاری موسسه فرهنگی هنری ملت، سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران- فرهنگسرای ملل و مرکز موسیقی بتهوون برگزار شد.

«شب مرتضی احمدی» صدوسی‌و چهارمین شب از شب‌های مجله بخارا بود که عصر روز شنبه 20 مهر 1392 با همکاری موسسه فرهنگی هنری ملت، سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران- فرهنگسرای ملل و مرکز موسیقی بتهوون برگزار شد.

علی دهباشی در آغاز این نکوداشت از مرتضی احمدی به عنوان حافظ فرهنگ تهران یاد کرد و گفت: «مرتضی احمدی که در بحرانی‎ترین تاریخ ایران حضور داشته و با هنر خود هویتی برای فرهنگ ایران، به‌خصوص شهر تهران و در واقع فرهنگ مردم تهران باقی گذاشته است، به گونه‎ای که تا زمانی که بحث درباره فرهنگ ملی ایران جریان دارد، درباره هویت فرهنگی شهر ما هست، آثار و زندگی ایشان یکی از منابع و مآخذ معتبر خواهد بود.»

سپس بهزاد فراهانی، دوست دیرین مرتضی احمدی از او سخن گفت. او با اشاره به این‌که آنچه من می‎خواهم در اینجا به آن اشاره کنم، چیزی است که شاید کمتر کسی از آن مطلع باشد، گفت: «... استاد احمدی از 1320 به جامعه ورزشی ایران پیوست، به‌ویژه به آن بخش از جامعه ورزشی که دیدگاه‎های دادگرانه داشت. پرسپولیس یا شاهین سابق تیمی بود که بستر رشد نسل زحمتکش و تلخکام تهران یا کشورمان بود. و مرتضی احمدی از همان آغاز چه زمانی که در تیم شاهین توپ می‎زد و چه زمانی که به عنوان شاعر تمام ترانه‎های زیبای مردمی‎اش به دل ‌هزاران‌هزار هوادار شاهین می‎نشست، همیشه همراه و پشتیبان مردم زحمتکش بود.» بعد از بهزاد فراهانی نوبت به سخنران بعدی، سعید پورصمیمی رسید. او نیز با بیان این‌که سخن گفتن از مرتضی احمدی کار آسانی نیست، این‌طور ادامه داد: «... آقا مرتضی احمدی بیش از 70 سال در عرصه هنر با سربلندی زندگی کرده است. من افتخار داشتم که با او کار کنم و او برای من فقط یک همکار نبود، پدر بود و استاد بود و مراقب بچه‎هایش بود که کارمان بهتر بشود و حالا هم که بازنشسته شده دست به قلم برده است. این نوشته‎ها یادگاری است که باید منتقل می‎شد به نسل‎های بعد و همت این کار را کسی جز مرتضی احمدی نداشت. و من آرزو می‎کنم که قلمش همچنان محکم باشد و رابطه‎اش را با کار نمایش قطع نکند.»

علیرضا میرعلی‌نقی نفر بعدی بود که سخنرانی خود با عنوان «یک صدا و چهل چهره» را با جمله «با سلام و درود و آرزوی سلامتی پایدار برای صدای جاویدان تهران جناب مرتضی احمدی» آغاز کرد و گفت: «... استاد مرتضی احمدی، صدایش، وجود گران‌قدرش، تالیفاتش و صداهای ضبط‌شده‎اش برای من گنجی است باقی‌مانده از تهرانی که یک زمانی «بود»، وجود داشت، معماری اصیل و موسیقی اصیل و روابط اصیل و مردم اصیل خود را داشت. من غم غربت فعلی خود در تهران امروز را با صدای جناب آقای احمدی تسلی می‎دهم. لحظه‌لحظه بقای شریفش را برای خود و دوستانم مغتنم می‎دانم. به قول شاعر: «صبا تو نکهت آن زلف مشکبو داری/به یادگار بمانی که بوی او داری».

در ادامه برنامه فیلمی مستند با عنوان «صدای تهران» ساخته جواد آتشباری به نمایش درآمد و پس از آن ابوالفضل نجاری از «صدای ماندگار» مرتضی احمدی حکایت کرد. بابک چمن‌آرا آخرین نفری بود که در سخنرانی خود با عنوان «مرتضی خان‌احمدی؛ پدربزرگ شهر طهرون» مرتضی احمدی را این‌گونه توصیف کرد: «کارمند بازنشسته حسابداری راه‌آهن، ورزشکار، بازیگر تئاتر و سینما، دوبلور، صداپیشه و کارگردان رادیویی، محقق و مولف اصطلاحات طهرون، محقق موسیقی و بحر طویل‌خوان و ضربی‌خوان، خوش تیپ، تو دل‌برو و... اگه بهانه این گردهم‌آیی را نمی‌دونستیم و این عناوین رو می‌شنیدیم، تصور می‌کردیم که صحبت از چند نفر در میان است؛ در واقع مرتضی‌خان احمدی خیلی بیشتر از یک‌نفر زحمت کشیده و بیشتر از یک‌نفر نتیجه گرفته و تاثیرگذار بوده و در هر رشته‌ای نامدار و خوشنام.» سرانجام نوبت به مرتضی احمدی رسید که برای علاقه‌مندان خود سخن بگوید. مرتضی احمدی از برگزارکنندگان و سخنرانان و حاضران سپاسگزاری کرد و گلایه‎اش از وزارت ارشاد بود که اجازه چاپ مجدد کتابی را که پیش از این 9 بار تجدید چاپ شده، نمی‎دهد. و در حقیقت نه پاسخ مثبت به انتشار مجدد کتاب «کهنه‎های همیشه نو» می‎دهد و نه پاسخ منفی. در پایان «صدای طهرون قدیم» سی‌دی موسیقی که مرکز موسیقی بتهوون تهیه کرده است از طرف موسسه فرهنگی هنری ملت به حاضران اهدا شد.