اخبار و گزارش

نایب شیرازی گفت:‌ گره‌گاه‌ها و گلوگاه‌های اصلی هنر ایران در مرقعات شکل می‌گیرند و نه در کتاب‌ها. امکان سفر و جابجا شدن کتاب‌ها و گرته‌برداری از آنها به ندرت صورت می‌گرفت، اما قطعات بودند که به عنوان سفیرهای هنری ما بودند، چه از طرف هنرمند و چه از طرف مکاتب و چه از طرف شهرها

در حاشیه سیزدهمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب دوشنبه، نشست مشترک ادبی ایران و تاجیکستان با حضور استادان و ادیبان دو کشور برگزار شد. در این برنامه پنج سخنران از دو کشور به ارائه موضوعات ادبی پرداختند.

اکبراکسیر، طنزپرداز،گفت: ابوالقاسم حالت را می‌توان خنده‌ساز معروف نامید و در طنز، جانشین عبید زاکانی دانست. شاعران جوان باید بدانند اگر گاهی در شعرهای او کمی شوخی‌های خاص یا مسائل اجتماعی تند می‌بینند، ناشی از فضای همان محافل بوده است. هیچ‌گاه او از اهداف عالی طنز انتقادی دور نشد.

جایگاه ابن قتیبه در تاریخ کتاب‌شناسی اسلامی بر پایه‌ دو اثر موجود و مهم او تثبیت شده است: «الشعر و الشعرا» و «المعارف».

سی‌ونهمین نشست از سلسله‌رویدادهای «صد کتاب ماندگار قرن» با محوریت بررسی کتاب «یادگارهای یزد» اثر زنده‌یاد ایرج افشار، در سالن انقلاب شهرداری منطقه سه یزد برگزار شد.

ابوالفضل بیهقی، از تبار دبیران و خردمندان بود و از همان آغاز، تاریخ را ابزاری برای عبرت و اصلاح می‌دید. او باور داشت که حکومت بدون تدبیر و اخلاق، نه تنها ناپایدار، بلکه سرچشمه‌ رنج مردم است. شاید اگر امروز از«گفتمان کاهش رنج مردم» سخن می‌گوییم، در عمق تاریخ فرهنگی‌مان، پژواکی از صدای بیهقی را می‌شنویم...

روایت فرنبغ سروش به دلیل اشاره صریح به اصلاحات تقویمی در سال ۳۷۵ یزدگردی، جایگاهی بی‌همتا در مطالعات تاریخی دارد. این اصلاحات، به نوعی تلاش جامعه زردشتی برای رفع شکاف میان گاه‌شماری مذهبی و چرخه طبیعی فصول بود؛ مسئله‌ای که از قرن‌ها پیش از آن نیز در سنت تقویمی ایران وجود داشت.

به‌روایت نویسنده، ایرانشهری بر این باور بود که هر ملت و تمدن باید دین و فلسفه‌ خاص خود را داشته باشد؛ همان‌گونه که اعراب دین خود را از طریق پیامبر اسلام یافته‌اند، ایرانیان نیز باید به دین و فلسفه‌ای دست یابند که با روح، زبان و اسطوره‌هایشان سازگار باشد.

ابن خلّکان در مقدمه «وفیات الاعیان» اشاره کرده که هدفش از نگارش این کتاب پرداختن به کسانی‌ است که در معرض فراموشی‌اند یا منابع محدودی درباره‌ آنها در دسترس است.

مترجمان کتاب بر این باورند که موضوع مبانی نظری تاریخ باستان تاکنون در ایران چندان مورد توجه قرار نگرفته است و پژوهشگر با اندکی جست‌وجو متوجه کمبود منابع در این زمینه می‌شود. در رشته تاریخ باستان که تحت لوای پدرسالارانه زبان‌شناسی کلاسیک به نوعی بلوغ نارس رسیده است، رویکردهای تاریخی که به‌جای تأکید بر سنت‌های معمول و مرسوم بیشتر بر روش‌شناسی علوم اجتماعی تکیه می‌کنند، دور از ذهن نیست که با شائبه نه چندان اندکی از عدم مشروعیت روبه‌رو شوند.