اخبار و گزارش

هیئت گزینش کتاب و جایزۀ بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار سی‌امین جایزۀ ادبی و تاریخی دکتر محمود افشار را به پاس شصت سال تحقیق در تاریخ زبان فارسی و ادبیات آن به دکتر بو اوتاس، دانشمند سوئدی، اهدا کرد.

استاد کزازی با اشاره به آنکه شکوه شررخیز زبان پارسی را باید در شناسایی سه ایران؛ «ایرانِ فرمان‌ورانه»، «قلمرو ایران پارسی» و «ایران فرهنگی» دانست تأکید کرد: زبان پارسی؛ سوده، ساده، دلپسند، ارجمند و جهانی است.

کتاب «تاریخ زبان فارسی» به‌عنوان منبع و مرجع اصلی برای مطالعه و پژوهش درباره تاریخ زبان فارسی شناخته می‌شود.

‌مراسم یادبود سیروس پرهام، بنیان‌گذار آرشیو ملی ایران و پیشگام عرصه فرهنگ و پژوهش، با حضور استادان، پژوهشگران و علاقه‌مندان به میراث فرهنگی، در سالن همایش‌های سازمان اسناد و کتابخانه ملی برگزار شد.

حسن انوری درباره شهریار گفت: شهریار از معدود شاعرانی است که از مضامین شاهنامه بسیار استفاده کرده است؛ از این رو به دانشگاه تبریز پیشنهاد می‌کنم، یکی از دانشجویان را مأمور کند تا به عنوان پایان‌نامه این مضامین را استخراج کند.

استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید بهشتی گفت: بدون تردید، عامل اصلی حفاظت از زبان فارسی در کنار جریان‌های دیگر تاریخ ادبیات ما، فردوسی است. فردوسی با نفوذ در ادبیات و فرهنگ فارسی، توانست جریان علمی، فرهنگی و ادبی ماندگاری را در تاریخ ادبیات ما رقم بزند.

حامد الگار در کتاب «تشیع در ایران از صفویه تا امروز» سیر تحولات مذهب تشیع و انشعابات آن و نیز زیرشاخه‌های بعضا متخاصم آن انشعابات را برمی‌شمارد و روند تعاملات و اختلافات صوفیه و ادغام تدریجی متصوفه در اسلام شیعی را از شیخ صفی‌الدین تا پیروزی انقلاب اسلامی و دوران پس از انقلاب تشریح می‌کند.

در یکصد و یازدهمین محفل ماهانه مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب، یاد مرحوم عبدالمحمد آیتی با پخش مستند کوتاه تلویزیونی و سخنرانی باقر قربانی زرین و بهرام پروین گنابادی گرامی داشته شد.

خدا را شاکریم که پس از گذشت چهل‌ودو سال، این اعتماد و توجه خاندان‌های فرهنگی به این مرکز علمی هم‌چنان پایدار و بلکه روزافزون است؛ این بدان معنی است که صاحبان این گنجینه‌‎های معنوی و اختصاصی، این مؤسسۀ فرهنگی را برای حفظ و صیانت و نیز بهره‌مندی اهل تحقیق از آن‌ها جای مناسبی تشخیص داده‌اند.

اصغر دادبه، استاد و پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی گفت: فرهنگ و هویت ملی مثل ماده است، رنگ‌پریده و مبهم، وقتی صورت بر آن عارض می‌شود، هویت شکل می‌گیرد و آن صورت همان زبان فارسی است.