اخبار و گزارش

سال ۱۴۰۴ شمسی برابر است با سی‌اُمین سال تأسیس «کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران» در شهر قم. آنچه در کتاب «سال سی» آمده، مقالات و مجموعه‌ای است ارزشمند که می‌تواند سندی در تاریخ کتاب و کتابخانه باشد.

۷۶ سال پیش علامه محمد قزوینی در تهران چشم از جهان فرو بست؛ مردی که وقتی جهان در آتش جنگ جهانی می‌سوخت در اروپا مشغول خواندن و نوشتن و یافتن نسخه های نفیس شاهکارهای ادب فارسی بود.

کتاب «خاندان صفویه؛ دگردیسی و پیامدهای ویرانگر» صرفاً نه گزارشی تاریخی، بلکه پژوهشی است نقد محور درباره لحظه‌ای از تاریخ ایران که دگردیسی و پیامدهای ویرانگر خاندان صفویه را بازگو می‌کند.

اسرافیل نماد آگاهی بود که با صور خود-یعنی ابزار آگاهی،مردم را بیدار می‌کرد. مردگان، همان خفتگان جهل و بی‌خبری و عقب‌ماندگی بودند.

آیین رونمایی کتاب «خیام در فرهنگ مردم ایران» اثر عباس قنبری عدیوی، با همکاری بنیاد ایران‌شناسی شعبۀ استان چهارمحال و بختیاری و انتشارات نیوشه، عصر سه‌شنبه، ششم خرداد در مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی برگزار ‌شد.

«حسن کامشاد»، پنج‌شنبه، یکم خرداد، یک‌ماه پیش از ١٠٠ سالگی، دور از وطن، در لندن دار فانی را وداع گفت.

کتاب «ارداویراف‌نامه (به زبان ساده)» گردآوری و ترجمهٔ مسعود خیام توسط انتشارات نریمان منتشر شد.

درختی بود، ریشه‌ در خاک اما سر در آسمان. هوشنگ سیحون، معمارِ خاطره‌ها، مردی بود که به سنگ جان داد و با سکوت سخن گفت. در سالروز درگذشت او، نه فقط یک معمار، بلکه راوی تاریخ و فرهنگ‌مان را به یاد می‌آوریم؛ کسی که هر بنا برایش یک «آهنگ» بود و هر نقش او، ردی از روح ایران.

میگل د اونامونو فیلسوف اسپانیایی:‌«من نمی‌خواهم بمیرم، اما عقلم به من می‌گوید که خواهم مرد. قلب و احساسات و اراده ام، امید به جاودانگی را در من برمی‌انگیزند، اما عقل من، علم و دانسته‌های علمی‌ام به من نشان می‌دهند که امیدم پوچ است. و در این دو بُعد، راز هستیِ ملموسِ من، راز زندگی‌ام و در عین حال دلیلِ رنج‌هایم نهفته است.»

به باور ابن‌خلدون «رفاه و تجمل، گرچه در ابتدا نشانه اقتدارند، اما به‌سرعت به فساد اخلاقی و فروپاشی سیاسی می‌انجامند. بدین‌ترتیب، دولت‌ها وارد چرخه‌ای می‌شوند که با شور آغاز، با استقرار تثبیت، و با فساد نابود می‌شوند».