کرامیه

از دوره سفرچی، از روزگار شاه تهماسب (930-984ق) و شاه عباس (996-1038ق)، در نسخۀ در دست نام نگارنده و كتاب و مهدالیه نیامده است و در دیباچه تنها از خود به «سرگشتۀ كوی نامرادی» یاد می‌كند.

از دوره سفرچی، از روزگار شاه تهماسب (930-984ق) و شاه عباس (996-1038ق)، در نسخۀ در دست نام نگارنده و كتاب و مهدالیه نیامده است و در دیباچه تنها از خود به «سرگشتۀ كوی نامرادی» یاد می‌كند. گفتاری است بر 3 «اصل» و «فصل»هایی: اصل 1. دوازده مقام، 2. شعبات، 3. در آوازه و مقامات، و «فصل»هایی بی‌شماره: فصل 1. در بیان هفده بحر فصل 2. در بیان شد، فصل 3. در بیان شد كه استادان خوانند، فصل 4. در كواكب معلوم، دوازده بروج كه هر مقامی به كدام بروج تعلق دارد. 

آغاز:   
ای بلبـل جـان نغمـه‌سرا از غـم تـو
چون دایره دل بیسر و پا از غم تو...
حمد و سپاس و ستایش بی‌قیاس پادشاهی را كه بساط اهل نشاط... اما بعد، چون سرگشتۀ كوی نامرادی می‌خواست به قدر وسع از قول حكما. 
انجام:   و نهاوندك و حجاز ترك كه مذكور شد، از تركیبات بیست و چهار شعبه می‌دانند و الله اعلم بحقایق الامور. 
منابع دیگر:   ذریعه 17/290 «الكرامیه»؛ نسخه‌ها 5/3902 كه نشانی 15 نسخۀ آن را داده؛ دانش‌پژوه، مداومت در اصول موسیقی 155.