فرهنگ فارسی به فارسی

ناشناخته. از کارهای ساختۀ هند، سدۀ 11ق به این سو. 
به ترتیب الفبایی، آغاز واژه‌ها را پایه قرار داده، سپس حرف پایانی را، نخست واژه‌های عربی را با نشان «ع» آورده، سپس فارسی‌ها را با نشان «ف»، در آن گاهی از سروده‌ها نیز گواه آورده است و از «فرهنگ شمسی» «ادات» ]الفضلا، دهاروال، 832ق/1419م[، «شرف‌نامه» ]منیری، سال‌های 862-879ق[، «مؤید» ]الفضلاء، محمدلاد، پیرامون 925ق/1519م[، «ریاض الادویه» ]یوسفی، 946ق[، «مدار الافاضل» ]فیض دکنی، 1001ق/3-1592م[ بهره گرفته است. 
برای نشانی: باب السین مع الالف «سنا» به فتح روشنی فزونتر از نور، و نام گیاهی در موبد است، و نام چوبی که از آن مسواک سازند؛ «سما» آسمان و باران و پشت اسب؛ «سقمونیا» به فتح، صمغ درختی است که آن را زقوم گویند و به ضم سین ]...[ چپال کوته و گیاه ترش... «سلوا»، «سویدا» ... «سیما» ... «سنا» ... «سروا».