فرهنگ عربی به فارسی

از ناشناسی پیش از 3 ع 2/974ق، که تاریخ نسخه و یا تاریخ نگارش است. گویا جز فرهنگنامه‌هایی است که برادرم در «فرهنگنامه‌های عربی به فارسی» نشان داده‌اند. 
نسخۀ در دست دیباچه‌ای را ندارد، نام کتاب به خامۀ نویسنده در ص. ع. «مصادراللغه» آمده است، ولی متن چنین نیست. گفتاری است که بر محاوره ساخته شده. 
با سربندهای «فصل»: فصل 1. در امرهایی که در سخن مستعمل است؛ 2. در نهایتی که در سخن مستعمل است؛ 3. «ما» اسمک، یا غلام، چیست نام تو ای پسر؟ نام من مقبل، اسمی مقبل؛ 4. ایهاالسیدی من این جِئْتَ ای مهتر از کجا آمدی؟ من مکه از مکه آمده‌ام. اِلی این تجی تا کجا می‌روی؟ الی مشهد خراسان تا مشهد خراسان؛ 5. مَن انت یا صبیُّ؟ کیستی تو ای کودک من. أنا مربی نِعْمَتُکَ، پروردۀ نعمت توأم... ؛ 6. این کنت یا صبّی؟، کجا بودی ای کودک؟، الآن کُنتُ فی البیت، تا اکنون بودم در خانه... ؛ 7. یا غلام اذهب الی القصرالملک. ای غلام برو به سوی کوشک پادشاه... ؛ 8. یا غلام اذهب الی المُعسَکر، ای غلام برو تا لشگرگاه... ؛ 9. در دعای بیماران، وَجْهَکَ‌الله اِلَیْکَ العافیة به تو فرستاد خدای عزوجل تندرستی؛ 10. در پرسیدن اهل مصیبت. اعظم‌الله اَجْرُکُم، بزرگ گرداند خدای مزد شما را؛ 11. زَوِدک الله التقوی، توشه کند خدای تو را تقوا؛ 12. در دعا و وداع که مسافر گویند. اِستَوْدَعَ اللهُ دِینُکُم. می‌سپارم به خدای تو دین شما را؛ 13. کیف اَصبحت یا اخی، چگونه بامداد کردی ای برادر؟؛ 14. کیف امشیت یا زید، چگونه شبانگاه کردی ای زید؛ 15. ]واپسین فصل[ مرحباً بالغایب، خوش فراخی باد به آمدن غایب. 
آغاز:   حمدله. عاقبة، صلاة، فقل در امرهایی که در سخن مستعمل است، تعال: بیا، مُرّ: بگذر، تقدم: فرا پیش آی، تأخر: پس رو، ادخل: درای، اخرج: بیرون شو، اجلس: بنشین، قم: برخیز، اَمشِ: برو. 
انجام:   رزق الله علماً نافعاً و وقفک عملاً، همانجا، و هو الموفق والمعین. تم بالخیر. تحریراً فی ثلث من شهر ربیع‌الثانی سنة اربع و سبعین و تسع مأته (3 ع 2/974) تم.