فرهنگ عربی به فارسی

از ناشناسی، از 1201ق به آن سو.

از ناشناسی، از 1201ق به آن سو. 
باب‌الالف المفتوحه: (الله، احمد، آحاد، اخیر، اجل)، باب‌الالف المکسورة: (اله، اِسم‍ ، اِثم، اذن)، باب الالف المضمومة: (الوهیت، امنیت، اورجوف)، باب‌الباء المفتوحه: (باری، بیاض،بهار). باب الباء المکسوره: (بِدایت، بِکر، بیع). باب الباء المضمومة: (بُعد، بُهتان، بقعه)، می‌رسد به: باب الیاء المفتوحه: (یم، ید، الیربوا)، باب الیاء المضمومه: (یسر، یبوست، یمن). 
آغاز:   ستایش و سپاس بی‌حد و قیاس خدای را که عقول در ادراک حقیقت ذات اوها... و بعد، این مختصری است مشتمل بر الفاظ تازی، و این قسم بر ترتیب حروف هجا نهاده شد و بیست و نه باب است که در هر بابی الفاظ تازی را در محاورات و مراسلات پارسی میان اکابر و افاضل متداول است (6 سطر بعد) باب الالف المفتوحة. الله: خدای سزای پرستش. احد، یکی آحاد جمع. 
انجام:   باب الیاء المضمومه. یُسر: آسانی، یبوست: خشکی، یُمن: خجستگی، یوسف: حسرت‌زده، یوح: آفتاب. والله اعلم بالصواب و الیه المرجع و المآب، و صلی علی سید المحمد و آله اجمعین، الطیبین، الطاهرین الابرار... .