دیوان ظفر؛ دیوان مرتضی قلی خان(1)

از مرتضی قلی خان شاملو پسر حسنخان. در «جُنگ مرتضی قلیخان» (نک‍ : هف‍‌ ). سروده‌هایی ست با سربندهای «هو المظفر هو الظفر» و دو تخلص «ظفر» و «مرتضی». هرچند در منابع در دسترس تخلص «ظفر» را از وی نیافتم. سروده‌هایی پراکنده است، در قالب‌های قطعه، قصیده، غزل، ترکیب و رباعی و مثنوی از وی در این «جنگ». با دو دیباچۀ نثری، گذشته از اینها منظومه‌های مستقلی از وی در این مجموعه هست: ترجمۀ مناجات حضرت علی «ترجمۀ یا سامع الدعاء»، تصحیح بوستان، کلمات خواجه عبدالله، پیر هرات به نظم. 
آغاز (دیباچه):   موزون‌ترین کلامی که غزل‌سرایان انجمن شوق و مودت به ادای فحوای آن زبان بیان گشایند. 
آغاز (غزل):   به حمد خالقی سازم، زبان خویشتن گویا ـ که پیدا کرد از یک لفظ کن، دنیا و ما فیها. (ص 30). 
آغاز (مثنوی):   شبی از غم چو زلف آشفته بودم ـ به صد اندیشۀ دل، خفته بودم. 
منابع دیگر:   اعلام 3/2262؛ طبقات 12/722.