دیوان امیر پازواری

از امیرپازواری، از مردم «پازوار» که دهی ست میان بابل و بابلسر مازندران. به لهجۀ طبری می‌سروده است روزگارش درست روشن نیست، جز آنکه دهقانی آزاده، دلباختۀ دختری «گوهر» نام و شیفتۀ حضرت علی(ع) بود. به نوشتۀ ابوالقاسم اسماعیل‌پور، به استناد دوبیتی که ازو آورده، به گمان از روزگار صفویان بوده است: شاه عباس کبیر: اشرف ره جابساته... برخی از سروده‌های او به نام «کشف الاسرار» به کوشش برنهارد درن Bernhard Dörn چاپ شده است. برای چاپهای جلدهای دیوان (نک‍ : مشار 4/4146). 
آغاز:   بسمله. قسم خورد مه ـ مه جان و دل مه دلارا را ـ به آن قادر فَرد بهدون دونا ـ به آن دو کون قوس محراب عینا ـ به آن چشمۀ زمزم و آب احیا... . 
انجام:   ... خوشه ]...[ گوشه لا ره یاران ـ هر گوشه لار بلبلی زاده یاران ـ ]...[ بشکفت نشکفت غنچه بسیار یاران. 
منابع دیگر:   ذریعه، 9/100 «دیوان امیر مازندرانی»؛ اعلام  
1/228؛ خیام‌پور (چاپ دوم)، 1/92؛ نسخه‌ها 3/2234 (1 نسخه)؛ مشترک، 9/1995 (برای منابع بیشتر)؛  مجلۀ آینده س 18 ش 1-6 (ص 26-33) گفتار ابوالقاسم اسماعیل‌پور.