حسن گلوسوز

از رشیدای زرگر، به آنچنانکه بر فراز نسخه آمده است. وی همان رشیدی تبریزی‌تبار است که در عباس‌آباد اصفهان می‌زیسته و به «عباسی» نیز خوانده شده است. در 1081ق درگذشته است. مثنوی عرفانی است. نسخۀ در دست در 381 بیت است که در 1040ق (= گل نظم) سروده شده است. با سربندهای: طلوع شاه، پیمانۀ عشق، جوهر گوهر حسن شدن، قرب معراج وصال، فروغ مطلع تجلی دیدار، مشرق پروین تکلم، حجاب پرده‌پوش شاهد عشق، بهار گلشن الفت، تسلیم شدن شعلۀ جان، ظلمت‌افروزی، شمع بزم طرب، رنگ‌آمیزی خزان گلشن نومیدی، دربابرگیِ بلبل پروانه طینت. 
آغاز:   کیم کوثر گداز شعله نوشی (کیم کوثرکده از شعله‌نوشی) لب بتخاله را (بتخانه را) الماس‌پوشی... 
انجام:   چو مرغ طبع من شد بلبل نظم ـ مجو تاریخ فکرم از «گل نظم». 
منابع دیگر:   ذریعه 9/360 رشیدی تبریزی زرگر، 362 رشیدی عباسی (که هر دو یکی هستند)، همانجا 19/159 «مثنوی حسن گلوسوز»؛ اعلام 1/862 رشیدی تبریزی، همانجا رشیدی عباسی؛ نسخه‌ها، 4/2771 «حسن گلوسوز» (3 نسخه).