آداب البحث منظوم

از ناشناس. در پایان 3 نسخه در پاكستان ]مشترك2/919[ به خامۀ نویسنده از«جامی» (عبدالرحمان؟) دانسته شده است. و در پایان نسخۀ كهن‌تر گنج بخش نام سراینده «اسیری» آمده است:
چو شد این نظم در خاطر مخیل ــ بنام خویشتن كردم مذیل ــ مقیم گوشۀ فقر و فقیری ـ فقیر ناتوان یعنی «اسیری». گنج‌بخش، 2/439. نسخه‌ای از آن در (دانشگاه 17/168) نشان داده شده است، كه در آنجا از «حنفی قراباغی» دانسته شده، كه نباید درست باشد. چند نسخه نیز از غیاث‌الدین دانسته شده است. از آن میان برفراز نسخۀ (ش 7/1367) این كتابخانه، نام سراینده «مولانا غیاث‌الدین» آمده است. در فهرست (تركیه، مغنیسا، 305) او را «امیر غیاث‌الدین منصور» یاد كرده است.
و ما می‌دانیم كه میرغیاث‌الدین منصور دشتكی (د پیرامون 948ق) «آداب البحث و المناظرة» دارد به عربی و نثر، كه گزارشی است از «آداب البحث» عضدالدین ایجی (ذریعه 1/14)، پس می‌تواند این كار گرفته شده از آن باشد و یا از همو كه سروده‌هایی از وی در دست است (ذریعه 9/795).
منظومه‌ای است در قالب مثنوی، شمار بیتها در نسخه‌ها از 17 تا 33 بیت دیده شده است.
آغاز:   چنین گفتند ارباب معانی ـ چو بگشادند در باب معانی ـ اگرقایل كلام كرد انشا ـ بوجه نقل یا بر وجه دعوا... .
انجام:   بیان شد آنچه می‌باید در این باب ـ خطا باشد جز این، در بحث آداب.