المعجم فی آثار ملوک العجم

از شرف‌الدین فضل‌الله بن عبدالله حسینی قزوینی (د پیرامون 740ق)، به سال 684ق/1285م، برای اتابک نصرةالدین احمد، فرمانروای لرستان بزرگ (695-733ق) پسر یوسف شاه (649-727ق).
تاریخ ایران باستان است از پیشدادیان (کیومرث) تا پایان انوشیروان و ساسانیان. به نثری مغلق و صنایع لفظی آمیخته به سروده‌هایی مانند «تجزیةالامصار» گویا از فرزندی، جز آنکه با ارزشی کمتر (استاد دانش‌پژوه، مجله هنر و مردم، 1350خ، ش 106؛ ص 30).
آغاز:   ان احق مایفتح به الکلام، و ینجح به المرام، حمداً للّه لا الملک العلام القدوس... صانعی که به قلم قدرت بر لوح فطرت نسخۀ وجود نقوش موجودات.
انجام:   که خود قومی که بر گردون نبیند/ به زر بر لوح گردون می‌نویسند. والاستعانة من‌الله تعالی ان یثبت اقدامنا...
فی ... المغیب. علیه توکلت و الیه انیب 1259.