یوسف و زلیخا

از شمسی عراقی، سرایندۀ دربار شمس‌الدوله طغانشاه پسر آلپ ارسلان، برادر ملکشاه سلجوقی، میان سالهای 465-485ق/ 1072-1092م (مرگ ملکشاه)، به نام همان طغانشاه ساخته است. این مثنوی نادرست به حکیم فردوسی طوسی نسبت داده شده و چند بار به نام او چاپ شده است. مثنوی ست در داستان آندو، و آغاز می‌شود با حمد باری، نعت پیامبر(ص)، سبب نظم، آغاز داستان.
آغاز:   به نام خداوند هر دو سرای ـ که جاوید باشد به هر دو سرای ـ یکی فرد و جبار و حی و صمد ـ نه شِبه و نه همتا نه جفت و ولد.
انجام:   به پیغمبر و اهل بیتش گرای ـ همه راه و رسم وی آور بجای ـ گر اینها که گفتم به جا آوری ـ ز دادار یابی همه داوری.

منابع دیگر:   افشار، کتابشناسی فردوسی 214 که 15 چاپ آن را نشان داده است؛ مشار 5/5607-5608 که نشان 9 چاپ آن را داده؛ صفا 1/489-492 «یوسف و زلیخا و رد انتساب آن به فردوسی»؛ ذریعه 7/261-262 «خمسۀ فردوسی»، همانجا 19/347 «مثنوی یوسف و زلیخا»؛ نسخه‌ها 4/3342-3343 که نشانی 14 نسخۀ آن را داده؛ مشترک 7/19-20 که نشانی 6 نسخۀ آن را داده.