دیوان ظهیر فاریابی

از ظهیرالدین ابوالفضل طاهر بن محمد (د 598ق/2-1201م).
نخست دیباچه‌ای ست به نثر، که پس از مرگ نگارنده نگاشته شده، و گردآورنده آن را پیشکش مجدالدوله والدین اختیارالملک و السلاطین الصدر فی العالمین، احمد بن محمد ساخته است، سروده‌ها ترتیب الفبایی ندارد، نخست قصیده است سپس غزل، باز قصیده و در پایان رباعیها، رویهم پیرامون 2400 بیت.
آغاز (دیباچه): سپاس بی‌نهایت و آفرین بی‌پایان مرقادری را...
آغاز (متن): چو زهره وقت صبوح از افق بسازد جنگ ـ زمانه سپر کند نالۀ مرا آهنگ، آغاز رباعیها: ای خیل ستارگان سپاه و حشمت، انجام: دل گفت قلم تراش برگیر و بکن ـ گفتم آری کندن جان، کار من است. با دو سرلوح زر و لاژورد و رنگها در آغاز دیباچه و متن. ابرو زر و به سفیداب سه خطه، دو صفحۀ آغاز دیباچه و دو صفحۀ آغاز متن، دندان موشی به زر و رنگها، سربندها منقش، جدولبندی 8 راه به زر و رنگها.