دیوان منوچهری دامغانی

با دیباچه‌ای به خامۀ رضاقلیخان هدایت که در آن آمده: در 1247ق در شیراز نسخه‌ای نزدیک به هزار بیت از وی به دست افتاد. هنگامی که «مجمع الفصحاء» را جمع می‌نمودم و اشعار او را انتخاب کرده در آن ثبت می‌کردم، معلوم شد حکیم بلخی نیست و در اصل دامغانی است... الحاصل اکنون که 1260ق رضاقلی متخلص به هدایت، در شهر تهران، اشعار وی را در دو نسخه متفرقه جمع کرده دیوانی نگاشت، که تقریباً 2500 بیت است. آغاز (پس از دیباچه): چو از زلف شب باز شد، تابها ـ فرو برد قندیل محرابها. قصیده‌ها است به ترتیب الفبایی، سپس چند قصیدۀ نامرتب، آنگاه مسمطها، با یادداشت «مهدی بن ابی حسن القمی مد ظله العالی». در پایان.