صلح امام حسن(ع) با معاویه بن ابی سفیان (41 ق)
پس از شهادت امام علی(ع) شیعیان كوفه با امام حسن مجتبی(ع) پسر ارشد آن حضرت بیعت كرده و او را به خلافت برگزیدند. امام، لشگری دوازده هزار نفری به رهبری قیس بن سعد به جنگ معاویه فرستاد و خود روانه ی مداین شد. هنوز بین سپاه امام و معاویه جنگی روی نداده بود كه شایعه ی كشته شدن قیس بن سعد، شیرازه ی سپاه حضرت را از هم گسیخت.
.jpg)
پس از شهادت امام علی(ع) شیعیان كوفه با امام حسن مجتبی(ع) پسر ارشد آن حضرت بیعت كرده و او را به خلافت برگزیدند. امام، لشگری دوازده هزار نفری به رهبری قیس بن سعد به جنگ معاویه فرستاد و خود روانه ی مداین شد. هنوز بین سپاه امام و معاویه جنگی روی نداده بود كه شایعه ی كشته شدن قیس بن سعد، شیرازه ی سپاه حضرت را از هم گسیخت. در این میان، جمعی حتی سراپرده ی امام را نیز غارت كرده و یكی از آنان خنجری بر ران حضرت وارد نمود. با این وضع، مسلّم شد كه با چنین مردمی به جنگ معاویه و لشكر منظم او رفتن صلاح نیست. بدین ترتیب، امام حسن با معاویه وارد مكاتبه و مذاكره گردید و قرار بر این شد كه امام از خلافت كناره گیری كند به شرط این كه معاویه پس از خود، فرزندانش را به خلافت معین نكند، از امام علی(ع) به زشتی یاد ننماید و... . امام حسن(ع) علیرغم میل باطنی، این صلح را پذیرفت و پس از پنج ماه و نیم، از خلافت كناره گرفت و با اهل بیت خود عازم مدینه گردید.