اعلام استقلال بحرین از ایران (1350 ش)
جزیره بحرین واقع در جنوب خلیج فارس، در اوایل دوران قاجار تحت نظر ایران اداره میشد ولی پس از چند سال، انگلیسیها به بهانه اینكه ایران فاقد نیروی دریایی است، طی قراردادی با قاجار، حفظ امنیت خلیج فارس و بحرین برعهده نیروی دریایی بریتانیا گذاشته شد. این حاكمیت كه بیش از یكصد و پنجاه سال به طول انجامید، بعدها به طور مكرر مورد مخالفت دولتهای وقت ایران واقع میگردید ولی هر بار به نحوی با شكست مواجه میشد.
.jpg)
جزیره بحرین واقع در جنوب خلیج فارس، در اوایل دوران قاجار تحت نظر ایران اداره میشد ولی پس از چند سال، انگلیسیها به بهانه اینكه ایران فاقد نیروی دریایی است، طی قراردادی با قاجار، حفظ امنیت خلیج فارس و بحرین برعهده نیروی دریایی بریتانیا گذاشته شد. این حاكمیت كه بیش از یكصد و پنجاه سال به طول انجامید، بعدها به طور مكرر مورد مخالفت دولتهای وقت ایران واقع میگردید ولی هر بار به نحوی با شكست مواجه میشد. در نهایت وقتی كه ایران در سال 1336 ش در لایحه تقسیمات كشوری، بحرین را استان چهاردهم ایران اعلام كرد، موجی از مخالفت در كشورهای عربی را برانگیخت. در این میان شاه كه نمیخواست حمایت كشورهای عربی را از دست بدهد و ضمناً برای اینكه بتواند حاكمیت ایران نسبت جزایر دیگر خلیج فارس از قبیل تنب كوچك و تنب بزرگ و ابوموسی را تثبیت كند، یكباره و به طور ناگهانی، تصمیم خود را مبنی بر چشم پوشی از ادعاهای دیرینه ایران به بحرین اعلام نمود و پس از آن، دولت، میانجیگری دبیر كل سازمان ملل را در این مسأله تقاضا كرد. بنابراین در 21 اردیبهشت 1349 ش برابر 11 می1970 م شورای امنیت براساس گزارش هیئت اعزامی به بحرین مبنی بر تمایل اكثریت قاطع اهالی بحرین به استقلال، قطعنامه ای صادر كرد كه مفاد آن قطعنامه مبنی بر لزوم استقلال بحرین، در 24 اردیبهشت آن سال به تصویب مجلس شورای ملی ایران رسید. هنوز استقلال بحرین رسماً اعلام نشده بود كه هیئت حسن نیت ایرانی راهی بحرین شد و هیئتی نیز از آنجا به ایران آمد. سرانجام این جزیره مهم و استراتژیك و سرشار از منابع انرژی در 23 مرداد 1350 ش اعلام استقلال كرد و ایران نخستین كشوری بود كه یك ساعت پس از اعلام استقلال، آن كشور را به رسمیت شناخت.